لحظه های روشن راز
ای خوش آن لحظه های روشن راز
که شکوفا شـــود گــل آواز
پلــک بگشــای ای نسیــــم سحــر
تا برآید گــل سپیـده به نـــاز
رهــــروی از قبـیلــــــة عشــــــقم
نهراسـم مـن از نشیـب و فراز
به هــوای تــــو ای امیــد بــزرگ!
مرغ دل بـاز می کنـد پـــرواز
مـــن سیــه نــامــه ام، گنــه آلـــود
مددی ای کریم بنـده نـــواز!
قبلـــه و کعبــه ام تــویی ای دوست
دل کجا می کند هوای حجاز
نیسـت مــا را در ایــن ســرای دو در
حاصل از عمر غیر اشـک نیـاز
چــاره ســاز تــو ای خـدای کــریم!
کرمی کـن مـرا، به وقـت نماز