جایگاه محیط های آموزشی در دعوت به نمازمحیط تحصیلی و آموزشی کودکان، نوجوانان و جوانان یکی از مهم ترین عوامل سازنده شخصیت آن هاست. امروزه محیط های آموزشی به عنوان یکی از جدی ترین رقبای تربیتی در کنار خانواده ها در شکل دهی پایه های فکری و اخلاقی فرزندان نقش آفرینی می کنند.
اهمیت این موضوع هنگامی بیشتر آشکار می شود که به میزان وقت گذاری دانش آموزان و دانشجویان در این گونه محیط ها توجه کنیم. اکنون در بسیاری از مناطق کشور، میزان درگیری مستقیم و یا غیر مستقیمِ نوجوانان و جوانان با محیط آموزشی که در آن به تحصیل می پردازند به بیش از یک سوم از بیست و چهار ساعت در شبانه روز می رسد. برخی پژوهش‌ها نشان می‌دهد دانش‌آموزان دوسوم از زمان مفید خود را خارج از منزل و عمدتاً در مدرسه و یا در مراکز آموزشی و تفریحی می‌گذرانند که این رقم خود به تنهایی گویای اهمیت برنامه ریزی صحیح برای محیط های آموزشی است.
نکته دیگر آن که دانش آموزان در اواخر دورۀ ابتدایی و با نزدیک شدن به دوران نوجوانی و بلوغ، گرایش شدیدی به محیط هایی غیر از خانواده -از جمله گروه همسالان- پیدا کرده و در نتیجه به مرور زمان محیط های آموزشی تبدیل به مهم ترین عامل پیرامونی در تربیت فرزندان می شوند.
در این میان اگر بخواهیم به دنبال ترویج واقعی نماز و فرهنگ سازی جدی آن به عنوان یکی از مهم ترین آموزه های اسلامی، باشیم؛ بایستی آن را از رهگذر مدارس، آموزشگاه ها و دانشگاه ها پیگیری نموده و نماز را در صدر آموزش های دینی این گونه محیط ها قرار دهیم. مقام معظم رهبری با اشاره به این نکته در تذکری به مسئولان آموزش و پرورش چنین می فرمایند: مسئولان پرورشي مدارس، نماز را در رأس برنامه‌هاي پرورشي(در مدرسه) به شمار آورند.
