تلاطمی در قلب همچو صدای دیگ جوشان

در حال نماز صدای دیگ جوشان از سینه آن حضرت شنیده می شد و یکی از همسران آن حضرت می گوید که پیامبر صلی الله علیه و آله با ما سخن می گفت و ما با او سخن می گفتیم، ولی آنگاه که برای نماز حاضر می شد چنان بود که گوئی اصلاً ما او را نمی شناسیم و او هم ما را نمی شناسد. چنانکه روایت شده که ابراهیم خلیل (علیه السلام) صدای ناله اش از مسافت یک میل شنیده می شود و در هنگام نماز هم چون دیگ جوشان سینه اش در اضطراب بود.[i]

هرگاه به نماز بر می خاست چهره اش به جهت خوف از خداوند تغییر می کرد و همچنین آمده که هر وقت به نماز می ایستاد گویا جامه ایی پهن شده بر روی زمین بود.

پیامبر خدا صلی الله علیه و آله در توصیه به یار با وفای خویش حضرت ابوذر می فرماید:

یا اباذر جعل الله قرة عینی فی الصلاة وحبب الی الصلاة کما حبب الی الجایع الطعام و الی الظلمآن الماء و ان الجایع اذا اکل شبع و ان الظلمان اذا شرب روی و انا لا اشبع من الصلاة... قلت: فای الصلوة افضل و قال: طول القنوت.

ای اباذر! خداوند روشنی چشم مرا در نماز قرار داده. و نماز را چنان محبوب من ساخته، که غذای لذیذ را برای گرسنه، و آب گوارا را برای تشنه محبوب و عزیز قرار داده است. ای اباذر: همانا گرسنه از غذا و تشنه از آب سیر می گردد ولی من از نماز هرگز سیر نمی گردم.

اباذر پرسید: یا رسول الله صلی الله علیه و آله کدام نماز افضل و برتر است؟

حضرت فرمود: نمازی که قنوتش طولانی باشد!.