امام سجاد علیه السلام در نماز

هرگاه حضرت قصد انجام نماز می نمود، به مکان خشنی می رفت. خود را از مردم پنهان می نمود. مشغول نماز می شد و زیاد گریه می کرد. یک روز در هوای بسیار گرم، به دنبال چنین جایگاهی بود که یکی از غلامان متوجه آن جناب شد. دید حضرت پیشانی را بر سنگ سختی نهاده و گریه می کند. ساعتها طول کشید تا آنکه حضرت سر از سجده برداشت از بس گریه کرده بود.

حضرت امام سجاد (علیه السلام) هنگامی که مشغول وضو گرفتن می شد، رنگ چهره اش زرد می شد، از اطرافیان به حضرت می گفتند چرا در هنگام وضو این حالت به شما دست می دهد می فرمود: آیا می دانید در برابر چه کسی می خواهم بایستم؟ (1)

و گفته شده که روزی در حال نماز رداء از شانه آن حضرت افتاد حضرت تا فراغت از نماز آن را به شانه نیافکند و ملتفت نشد. وقتی از نماز فارغ شد یکی از اصحاب عرض کرد یا بن رسول الله در حال نماز عبا از دوش شما افتاد ولی توجه نکردید فرمود: وآی بر تو آیا می دانی در برابر چه کسی ایستاده بودم؟ چنین فکری مرا از توجه به عبا منصرف ساخته بود آیا نمی دانی که نماز بنده فقط آن مقداری قبول می شود که نسبت به خدا حضور قلب داشته باشد. راوی می گوید گفتم فرمود خداوند این نمازهای ناقص را با نوافل و نمازهای مستحبی کامل می سازد.(2)

پاورقی:

1) اسرار الصلوة صفحه 184.

2) اسرار الصلوة صفحه 184 و حقایق فیض کاشانی صفحه 439 و خود سازی صفحه 330 (بحار جلد هشتاد و چهار صفحه 265).