سفر به روشنایی دل

                                        "به نام شاهد خطاپوش"

چگونه نوازم ساز ناز دل را؟

            به آواز راز و به فریاد نیاز،به مضراب عشق!

                      راه پررنگ است و هم در بند سیاه، پس چگونه توان سفر کردن؟

سر و روی خویش بشویم و وجود از هر آلایشی برهانم، دست به پیرایش جامه­ی شوخگن نهم تا از زندان تهی­دست نروم.

در این روزگار فقر و غنا دل از آمال و آلام بربندم و ایام وصال تو را یاد آورم!

به پس­افکند روزها امید دهم، یاری داریم بس قریب و غریب، قریب زان سو که او می­کشد و غریب چون ما نمی­کوشیم!

چه کسی هست که زشتی­هایمان را می­پوشاند برای این که دوستمان دارد و اوست همان یار دیرینه­ی ما، معشوقی که عاشق بود و هست و نمی­دانم در کدامین بحر ظلمت غرقه­ایم که یار خویش ز یاد برده­ایم؟!

روحی سپیدمان بخشید و کنون ما را چه شده است که به هزاران رنگ چنانش ساختیم که سیاهی  می­نماید وبس!

بی­نهایت است این کویر، می­دانم، لکن هنوز رویایی پیش چشمان نابینا سوسو می­کند و سپیدی مرا یاد می­آورد، می­بینم! اما هر چه دست می­اندازم به نور نمی­رسم، مدخل این روشنایی کجاست؟ به کدامین سو روم که پایان سرگردانی من است؟

نمی­دانم  می­دانم که خواهمش یافت به رکعت­های بندگی، به سجود عشق و به دستان خالی­ام که همچو شاخ برهنه برآورده­ام تا دستانم را بگیرد یار!