نماز اول وقت در قرآن

آيا دليل قرآنى بر لزوم نماز اول وقت وجود دارد؟
اما از آياتى كه بر لزوم نماز اول وقت دلالت مى كند مى توان به آيات ذيل اشاره نمود:
يك. آيه 92 سوره انعام: «وَهُمْ عَلَى صَلاتِهِمْ يحافِظُونَ ».انعام )6(، آيه 92. ( و بر نمازهاى خويش، مراقبت مى كنند!» تفسير معروف آيه، اين است كه مراد از محافظت بر نماز، محافظت بر وقت نماز است..(1)

دو. آيه 37 سوره نور: «رِجَالٌ لاَّتُلْهِيهِم تَجَرَة وَلاَبَيعٌ عَن ذِكْرِ اللَّهِ وَإِقَامِ الصَّلَوةِ».نور )24(، آيه 37. ( مردانى كه نه تجارت و نه معامله آنها را از ياد خداوند و بر پا داشتن نماز غافل نمى كند. » در روايت آمده: آنها تاجرانى هستند كه تجارت و بيع، آنان را از ياد خداوند غافل نمى سازد، هنگامى كه وقت داخل مى شود حق آن را ادا مى كنند..(2)

سه. در آيه 59 سوره مريم آمده است: «فَخَلَفَ مِنْ بَعْدِهِمْ خَلْفٌ أَضاعُوا الصَّلاةَ وَ اتَّبَعُوا الشَّهَواتِ فَسَوْفَ يلْقَوْنَ غَيا».مريم )19(، آيه 59. ( امّا پس از آنان، فرزندان ناشايسته اى روى كار آمدند كه نماز را تباه كردند، و از شهوات پيروى نمودند؛ و بزودى(مجازات) گمراهى خود را خواهند ديد!» خداوند متعال در اين آيه از گروهى نام برده اند كه به دليل ضايع كردن نماز و پيروى شهوات گرفتار غى.امام كاظم عليه السلام در خصوص»غى» فرموده اند: آن كوهى از مس گداخته كه در وسط جهنم مى چرخد ( بحار الأنوار، ج 23، ص 223(خواهند شد. از امام صادق(عليه السلام)روايت شده: مراد از ضايع كردن نماز در اين آيه ترك نماز نيست بلكه از اين ضايع كردن نماز در اين آيه تاخير در نماز است..(3)

چهار- آيه 4 و 5 سوره ماعون «فَوَيلٌ لِلْمُصَلِّينَ، الَّذينَ هُمْ عَنْ صَلاتِهِمْ ساهُونَ ».ماعون )107(، آيه 4 و 5. ( پس واى بر نمازگزارانى كه، در نماز خود سهل انگارى مى كنند»يونس بن عمار مى گويد: از حضرت صادق(عليه السلام) از معناى اين آيه سوال كردم كه آيا مراد وسوسه شيطان است كه انسان را گرفتار سهو مى كند؟ حضرت فرمودند:«خير، هر انسانى گرفتار سهو در نماز مى شود و ليكن مراد اين است كه نمار مى خواند، ولى آن را در اول وقتش نمى خواند».(4)

1) طباطبايى سيد محمد حسين، تفسير الميزان، موسوى همدانى سيد محمد باقر، قم، دفتر انتشارات اسلامى جامعه ى مدرسين حوزه علميه قم، 1374 ش، پنجم، ج 7، ص 389.

2) مكارم شيرازى ناصر، تفسير نمونه، تهران، دار الكتب الإسلامية، 1374 ش، اول، ج 14، ص 486.

3) طبرسى فضل بن حسن، مجمع البيان فى تفسير القرآن، تهران، انتشارات ناصر خسر 1372 ش سوم، ج 6، ص 802.

4)وسائل الشيعة، ج 4، ص 114.