دو مانع قبولی نماز

 فيمَا أَوْحَى اَلله إِلَى  دَاوُدَ عَلَيْهِ السَّلاَمُ  : ... كَمْ رَكْعَةٍ طَوِيلَةٍ فِيهَا بُكَاءٌ بِخَشْيَةٍ قَدْ صَلاَّهَا صَاحِبُهَا لاَ تُسَاوِي عِنْدِي فَتِيلاً حِينَ نَظَرْتُ فِي قَلْبِهِ فَوَجَدْتُهُ

 إنْ سَلَّمَ مِنَ اَلصَّلاَةِ وَ بَرَزَتْ لَهُ اِمْرَأَةٌ وَ عَرَضَتْ عَلَيْهِ نَفْسَهَا أَجَابَهَا وَ إِنْ عَامَلَهُ مُؤْمِنٌ خَانَهُ .( بحارالانوار ، ج ۱۴ ، ص ۴۳.)

 از جمله وحى هاى خداوند [ متعال ]به داوود عليه السلام ، اين بود : چه بسا ركعت‌هاى طولانى كه نمازگزار خوانده و در آنها از ترس و خشيت گريسته است ، اما در نظر من، به اندازه رشته ميان هسته خرما ارزش ندارد !

 زيرا به دل او نگريستم و ديدم اگر نمازش را تمام كند و زنى در برابرش ظاهر شود و خود را بر او عرضه كند مى‌پذيرد، و اگر مؤمنى با وى معامله اى كند ، به او خيانت ورزد.