فواید یاد خدا

فواید یاد خدا

1. امیرمؤمنان (علیه السلام) : «مَنْ عَمَّرَ قَلْبَهَ بِدَوامِ الذِّکْرِ حَسُنَتْ اَفْعالُهُ فِى السِّرِّ وَ الْجَهْرِ» هر کس قلب خود را با یاد پیوسته الهى آباد کند، اعمال او در پنهان و آشکار نیکو مى شود. 2. باز حضرت فرمودند: «اَصْلُ صَلاحِ الْقَلْبِ اِشْتِغالُهُ بِذِکْرِالله». ریشه اصلاح قلب (و تهذیب نفس) اشتغال به یاد خداست). 3. باز در حدیث دیگرى از همان حضرت(علی ...

1. امیرمؤمنان (علیه السلام) : «مَنْ عَمَّرَ قَلْبَهَ بِدَوامِ الذِّکْرِ حَسُنَتْ اَفْعالُهُ فِى السِّرِّ وَ الْجَهْرِ»

هر کس قلب خود را با یاد پیوسته الهى آباد کند، اعمال او در پنهان و آشکار نیکو مى شود.

2. باز حضرت فرمودند: «اَصْلُ صَلاحِ الْقَلْبِ اِشْتِغالُهُ بِذِکْرِالله».
ریشه اصلاح قلب (و تهذیب نفس) اشتغال به یاد خداست).

3. باز در حدیث دیگرى از همان حضرت(علیه السلام) مى خوانیم: «ذِکْرُ الله دَواءُ اَعْلالِ النُّفُوْسِ»
یاد خدا داروى بیماری‌هاى روح [مثل حرص، حسد، تکبر و...] است.

 بالاترین نمونه یاد خدا، طبق آیه ۱۴ سوره طه ، «أَقِمِ الصَّلاةَ لِذِكْري»‏ #نماز است.

 نماز یاد واجب خدا در شبانه روز است که در آن ذکر قلبی ذکر زبانی و ذکر بدنی وجود دارد.

 با قلب، خدا را یاد می‌کنیم با زبان، ذکر او را می گوییم و با بدن، رکوع #سجده و قنوت به جا می آوریم.

4⃣. امیرالمؤمنین فرمودند:

«ذِکْرُ اللّهِ رَأْسُ مالِ کُلِّ مُؤمِن، و رِبْحُهُ السَّلامَةُ مِنَ الشَّیْطانِ»
یاد خدا سرمایه هر فرد با ایمان است و سود آن حفظ از وسوسه هاى شیطان [و خلق و خوهاى شیطانى] است.

5⃣. باز از همان امام بزرگ (علیه السلام) نقل شده است که فرمود:

«اَلذِّکْرُ جَلاءُ الْبَصائِرِ وَ نُوْرُ السَّرائِرِ»
ذکر خدا مایه روشنى چشم دل و نور درون است.

6⃣. و نیز از همان پیشواى متّقیان(علیه السلام) مى خوانیم:

«مَنْ ذَکَرَ اللّهَ سُبْحانَهُ اَحْیَى اللّهُ قَلْبَهُ وَ نَوَّرَ عَقْلَهُ وَ لُبَّهُ»
هرکس یاد خداوند سبحان کند، دلش را زنده مى کند، و عقل و خرد او را نورانى مى سازد.

 بالاترین نمونه یاد خدا، طبق آیه ۱۴ سوره طه ، «أَقِمِ الصَّلاةَ لِذِكْري»‏ #نماز است.

 نماز یاد واجب خدا در شبانه روز است که در آن ذکر قلبی ذکر زبانی و ذکر بدنی وجود دارد.

 با قلب، خدا را یاد می‌کنیم با زبان، ذکر او را می گوییم و با بدن، رکوع #سجده و قنوت به جا می آوریم.

 اخلاق در قرآن، آیت الله مکارم شیرازى، ج ۱، ص ۳۵۷.