کاش بودم

کنار کبوترهاي عاشق زخمي ات نشسته اي. دور تا دورت را ياس هاي خوش رنگ و بو فرا گرفته اند و تو نماز مي گذاري.

به سوي روشن ترين نقطه وضوح دست برافراشته اي و دلت آکنده از عطر خالص بندگي است. 

کاش کنارت بودم تا در قلبم برايت سپري مي ساختم تا اين چنين تيرهاي خشم دشمنان بر وجود مهربانت و بر تن کبوترانت فرود نمي آمد. با تو که باشم مي توانم در آسمان عشق، دريا را به آتش بکشم.

غصه جانکاه درون سينه ام موج مي زند و مي خواهم فرياد بزنم؛ فريادي که تن تمام دشمنانت را بلرزاند تا شايد کمي فرصت بيابي. براي نماز.