فرمانده! قرارمان قدس بود!

شهید مدافع امنیت پاسدار مرتضی ابراهیمی متولد 1363 و فرمانده گردان امام حسین(ع) ملارد بود که در ناآرامی های منطقه ملارد برای ایجاد امنیت در محل اغتشاش حضور داشت و توسط چاقوی اشرار به شهادت رسید. او یکی از مدافعان حرم اهل بیت(ع) در سوریه نیز بود. شهید ابراهیمی فرمانده شهید مدافع حرم، عباس آبیاری و همرزم شهید مصطفی صدرزاده و شهید محمد آژند بود. این شهید 35ساله ساکن شهریار بود که از او دو فرزند 40روزه و 7ساله به یادگار مانده است.

اعرابی، مادر شهید مرتضی ابراهیمی از خصوصیات اخلاقی فرزندش می گوید: از بچگی در هیأت امام حسین بزرگ شد، شوخ طبع بود و با همه شوخی می کرد، بگو و بخند زیادی داشت، دل هیچ کس را نشکست. هیچ کس از او بدی ندید و همه وقتی خبر شهادتش را می شنوند ناراحت می شوند. خدا را شکر که به بالاترین درجه ای که می توانست یعنی شهادت رسید. لیاقتش شهادت بود، اگر می مرد برای ما تأسف داشت، نوکر و مداح امام حسین(ع) بود، همیشه در هیأت برای امام حسین(ع) می خواند، نمی دانم امسال چه چیزی و چگونه خواند که عین علی اکبر امام حسین(ع) به شهادت رسید و او را اِربا اِربا کردند.

او ادامه می دهد: عازم سوریه بود که گفته بودند "جا پر شده، برگردید و بار دیگر اعزام شوید. "، عاشق حضور در میدان سوریه بود، اما در تهران شهید شد فرمانده گردان بود، با سربازانش که داشتند در منطقه گشت می زدند، سربازان گفتند "شما جلو نروید و در منطقه بمانید"، اما او گفته "من جلوتر می روم تا اگر خطری باشد من با آن مواجه شوم. "، جانش را در دستش گرفت و رفت تا سربازانش به خطر نیفتند، شجاع بود و راضی نبود به پای کسی سنگ بخورد.

مادر شهید مدافع امنیت با اشاره به روز شهادت فرزندش می گوید: ملارد شلوغ شده بود. مرتضی هم سه روز شبانه روز برای حفظ امینت شهر آنجا حضور داشت و خانه نمی آمد. من تلفنی با او صحبت می کردم، می گفت "مادر، نترس هیچ خبری نیست. "، می گفتم "بیرون نرو. "، می گفت "کار ما همین است که حضور داشته باشیم تا اشرار نتوانند به اهدافشان برسند". درگیری پیش آمد و به شهادت رسید. هیچ چیز به من نگفتند. من دل نگرانش بودم و بعد از غروب که آخرین تماس تلفنی را با مرتضی داشتم به او گفتم "زیاد تماس بگیر تا من بتوانم تلفنی صدایت را بشنوم و نگرانی ام برطرف شود". از آن به بعد خیلی با او تماس می گرفتم اما جوابگو نبود و گوشی اش خاموش بود. آخر سر به پایگاهش زنگ زدم و گفتم "از مرتضی چه خبر؟ هرچه به او زنگ می زنم پیدایش نمی کنم. "، گفتند "یکی از بچه ها زخمی شده و پیش او رفته تا او را به بیمارستان برساند". مرتب به بیمارستان ها زنگ می زدم تا از او خبر بگیرم اما هیچ کس جواب درستی نمی داد. ساعت 12 شب بود که خبر شهادتش را شنیدم.

مادر شهید ابراهیمی با بیان اینکه انتظار شهادت فرزندش را داشت، می گوید: همیشه فکر می کردم شهید شود، همیشه می آمد و می گفت "مادر، دعا کن شهید شوم. "، من هم می گفتم "حالا زود است بگذار 120ساله شوی بچه هایت را بزرگ کنی و سروسامان بدهی آن موقع در پی شهادت باش. "، می گفت "نه، آن موقع خیلی دیر است. شهادت باید در جوانی نصیب شود".

او به نگاه فرزندش به نحوه آشوب اشرار خیابانی پرداخته و می گوید: مرتضی می گفت "این ها منافق هستند، مردم عادی کاری ندارند". ما هم می دانیم شهدا زنده اند و دشمنانی که به دنبال آشوب بودند کمرشان شکست و نابود شدند. خودشان هم به خوبی می دانند که آمریکا در این بازی بازنده است. درخت انقلاب ما با خون همین شهیدان آبیاری می شود.

هرچه بیشتر شهید بدهیم درخت انقلاب شکوفاتر می شود. خون امام حسین باعث شده بعد از 1400 سال اسلام و انقلاب ما تا کنون پابرجا بماند. ضدانقلاب با این کارها فقط ریشه خودشان را می زنند اما ریشه درخت انقلاب هرچه می گذرد محکم تر می شود.

مادر شهید ابراهیمی از توقعش نسبت به پیگیری مطالبات مردم چنین می گوید: از دولت می خواهم به مشکلات ملت برسند، جلوی سوءاستفاده ها را بگیرند، چرا برخی مسئولین برای خودشان تنها می تازند. ما خون دادیم که انقلاب را نگه داریم. من یک پسرم را در راه انقلاب دادم، دو پسر دیگر دارم، اگر لازم باشد دو پسر دیگرم را هم در این راه می دهم. اگر 10 پسر دیگر هم داشتم، می دادم. این شهید دو فرزند 40روزه و پسر 7ساله دارد که مادرش می خواهد این دو فرزند را هم مثل پدرشان شجاع و انقلابی بزرگ کند، پا جای پای پدر خواهند گذاشت. ما پشت رهبر و انقلابمان ایستاده ایم.

او ادامه می دهد: قاتل پسرم یک نفر نبود، یک لشکر او را دوره کردند و به شهادت رساندند. مرتضی برای خودش یلی بود و به تنهایی کسی نمی توانست حریفش باشد. قد و قامت بلندی داشت و تابوتی اندازه اش نمی شد. برای او جداگانه تابوت ساختند، مثل صاحب اسمش رشید و قوی بود، همیشه به من می گفت "مادر، نترس من حریف همه هستم".

رابطه مرتضی با شهدای مدافع حرم خیلی خوب بود با شهید صدرزاده و آژند و ابیاری اهل یک هیأت بودند و در هیأت با هم دوست شده بودند، همیشه می گفت "مامان، دعا کن برایم. من از رفقایم عقب مانده ام. آن ها همه شهید شدند. مصطفی و محمد رفتند اما من مانده ام". در نهایت هم به دوستان شهیدش پیوست.