نماز عربی

مگر خدا زبان فارسی بلد نیست که ما در نماز، باید به زبان عربی با او حرف بزنیم ؟

بیا در دو دقیقه، با هم به دور دنیا سفر کنیم و خیال کنیم که سوار بر یک ھواپیما، می خواهیم یک بار دور کرة زمین بچرخیم.

اگر در این سفر خیالی، به ترکیه برویم، مادرانی را خواهیم دید که دست به سوی آسمان بلند کرده اند و برای فرزندان خود، به زبان ترکی دعا می کنند.

اگر به آلمان برویم، دختر بچه ھایی را خواهیم دید که به زبان آلمانی، خدا را صدا می زنند و برای خوشبختی خودشان دعا می کنند.

اگر به کشورھای آفریقایی سفر کنیم، مردمان سیاه پوستی را خواهیم دید که با زبان ھا و لهجه ھایی که اصلاً نامشان را هم نمی دانیم، خدا را یاد می کنند و از او کمک می خواهند.

اگر به آمریکا برویم، پیر مردان زیادی را خواهیم دید که عصا زنان، به طرف خانه می روند و در همان حال، به زبان آمریکایی با خدا حرف می زنند.

اگر به ھندوستان و پاکستان و افغانستان سفر کنیم، کشاورزان بسیاری را خواهیم دید که سر مزرعه، به زبان اردو با خدا سخن می گویند و برای پیشرفات کارشان، از او یاری می جویند.

و اگر از بالای دنیا به ھمه جای آن نگاه کنیم، ھزاران مرد و زن و پیر و جوان را خواھیم دید که ھر کدام به یک زبان، با خدا گفت و گو می کنند.

خدا درد دل ھمة انسان ھا را می شنود و به تک تک حرف ھای آن ھا توجه دارد. ھمة آدم ھا، بندة خدا هستند و برای خدا فرقی نمی کند که بندگانش با چه زبانی با او حرف بزنند. خدا، همه زبان ھا و ھمة لهجه ھا را می داند. آیا زبان ھمة صد و بیست و چهار ھزار پیغمبری که در دنیا زندگی کرده اند و با خدا حرف زده اند، عربی بوده است ؟ نه، ھزاران سال است که خداپرستان دنیا با زبان ھای گوناگون با خدا گفت و گو می کنند و ھیچ پیامبری ھم نگفته است که موقع سخن گفتن با خدا باید با او به زبان عربی حرف بزنید.

عزیزم ! فرزند پاک و با ایمانم ! گفت و گو با خدا زبان مخصوصی ندارد. تو نیز اگر بخواهی، می توانی به زبان فارسی یا ترکی یا

انگلیسی ھم با خدا حرف بزنی. خدایی که ما آدم ھا را به وجود آورده و با علم و دانش خودش، جهان به این بزرگی را آفریده، به همه زبان ھا آگاه است.

خدا، خدای همه انسان ھاست. چه عرب، چه فارس، چه ترک، چه لر، چه آمریکایی، چه آسیایی، چه اروپایی، چه آفریقایی، چه

سیاه، چه سفید، چه زرد، چه سرخ و چه به ھر رنگ و نژاد دیگر؛ ھمگی بندة خدایند و آزادند با ھر زبانی که دلشان می خواھد، با خدا حرف بزنند.

فقط نماز است که باید آن را عربی بخوانیم. قبل از نماز و بعد از نماز، می توانیم ساعت ھا به زبان فارسی یا به ھر زبان دیگری با خدا سخن بگوییم.

شاید دلیل عربی بودن نماز این باشد که مسلمانان، با نماز یک شکل خود، نشان دھند که با ھم متحدند و ھمه، به یک خدا و یک پیامبر و یک دین ایمان دارند.

فرض کن اگر در جایی مثل خانة خدا در مکه، ھر مسلمانی به زبان مادری خودش نماز می خواند، چه قدر زشت می شد. یا فرض کن اگر در نماز جماعت حرم امام ر ضا (ع) یا حرم حضرت معصومه (ع)، ھر کسی بخواهد نمازش را به زبان و لهجه شهر و روستایش بخواند، چه قدر شکل بدی پیدا می کند؛ اما الان، ھمین عربی خواندن نماز یکپارچگی و اتحاد ما مسلمانان را نشان می دھد.

در ضمن وقتی ما نماز را عربی می خوانیم، آھسته آھسته، زبان عربی را هم یاد می گیریم. زبان عربی؛ زبان قرآن، نهج البلاغه،

صحیفة سجادیه و زبان پیامبر عزیزمان است. اگر ما این زبان را یاد بگیریم، از قرآن کریم و سخنان پیامبر و امامان، بیشتر می توانیم استفاده کنیم.

پس اگر به ھر دلیل، خدا از ما خواسته است که نمازمان را عربی بخوانیم، به این معنا نیست که او فارسی نمی داند؛ زیر قرآن می گوید : «خدا به ھر چیزی آگاه است.» او ھمة زبان ھا و لهجه ھا را می داند و به غیر از چند دقیقة مربوط به نماز، در بقیة زمان ھا، گفت و گو با خداوند به ھر زبانی آزاد است.

منبع: خداشناسی قرآنی کودکان