گلدسته آبی رنگ

" به نام خدایی که همین نزدیکی است."

پیامبر اکرم(ص) فرموده­ اند: " نماز وسیله ­ی پرواز مومن است." و در جایی دیگر نماز را سفره­ ی گسترده­ی خداوند روی زمین خوانده­ اند. پس انسان واقعی آن است که از سفره­ی رحمت پروردگارش نهایت بهره را ببرد تا قوای کافی برای به پرواز درآوردن روح به عالمی ناپیدا را داشته ­باشد.

دیروز به مسجد نگاه می­کردم و به گلدسته­ ی آبی رنگش که دستان خود را عاشقانه به سوی آسمان بلند کرده­ بودند.

مسجد، نگران بود و منتظر. شاید با خود می­پنداشت که آیا من لیاقت میزبانی این میهمانان عاشق را دارم؟

او می­دانست که محل وصال خاک است با افلاک و حلقه اتصال هیچ با همه چیز و شاید می­ترسید لایق این همه عظمت نباشد.

آسمان ابری بود. انگار می­خواست به زمین مژده بدهد، مژده­ ی لحظات گران­بهای اذان را. باران بارید. قطره­ های باران شتابانه خود را به صورت گنبد می­رساندند و گرد و غبار چهره­اش را  می­شستند. مسجد شادمان بود، باران او را برای پذیرایی از میهمانانش مزین کرده بود و تلالوچهره­اش را دو چندان!

 باد با صدای زیبایش اذان گفت و کبوترها دسته دسته به میهمانی خدا شتافتند، بوی خوش باران به آن­ها خوشامد می­گفت.

آن­ها می­دانستند معبودشان بی­ نیاز است و آن­ها پر از نیاز، و نمازشان اظهار نیازشان به درگاه بی ­نیازی چون خداوند. پس مهربانترین مهربانان را ستایش می­کردند و از او طلب عفو.

آن­ها نیز همچون من، در شگفت بودند که سلام آغاز هر دیداری است ولی در نماز پایان دیدار ماست. شاید این بدان معناست که پایان نماز، آغاز دیداری دوباره با معبود است.

مسجد هم نماز شکر خواند و کبوترها بر دستان مسجد بوسه زدند. نسیم هم بوی خوش اخلاص را به مشام همه می­رساند. نماز آنها خالصانه بود، نماز ما چه؟ ما که خود خداوند ما را اشرف مخلوقاتش خوانده چه؟

همه­ ی کائنات پروردگارشان را می­ستایند حتی پرندگان در حال پرواز و حتی... .

و تو ای اشرف مخلوقات، پس کی­ می­خواهی یگانه معبودت را خالصانه و بدون چشمداشت، به یگانگی بستایی؟

سیده­ زهراموسوی

  پیش ­دانشگاهی