شخصي رو به نماز دعوت کنم و اون بعد از چند هفته به من بگه اثري از نماز توي خودم نديدم چي بهش جواب بدم؟
به ایشان بگویید که اگر اثری نمی بینی، قطع و یقین بدان که نماز واقعی نخواندی! حقیقت اين است كه ما «نماز» نمى‌خوانيم. آنچه ما به جا مى‌آوريم، صورت ظاهرى‌اش شبيه نماز است و ما تنها اداى نماز را درمى‌آوريم!
آنچه در حقيقت انسان را به خدا نزديك مى‌كند، اين است كه دل و قلبش با ذات خداوندگارى مرتبط شود. در واقع اين ظواهر بايد نمودى از آن توجه و ارتباط قلبى باشد.
حقيقت و روح نماز، همان توجهات قلبى است و بدون آن، نماز كالبدى مرده است که هيچ بهره تكاملى و معنوى هم از آن نمى‌بريم.
اگر «نمازِ» حقيقى شد، آن‌گاه خواهيم ديد كه چه اثرها و بركت‌هايى، هم براى زندگى دنيا و هم براى ترقى و تكامل معنوى و روحى ما دارد.
امام صادق علیه السلام با بيان حديثى قدسى، برخى از شرايط و آثار نماز مقبول را چنين ذكر فرموده‌اند: «من نماز را از كسى قبول مى‌كنم كه در برابر عظمتم تواضع و فروتنى كند و خود را براى رضاى من از خواسته‌هاى شهوانى نگه بدارد. روز خود را با ياد من سپرى كند و در مقابل آفريدگانم تكبّر و بزرگ‌منشى ننمايد.
گرسنه را سير، برهنه را پوشيده، و مصيبت‌زده را ترحّم كند، و غريب را پناه بدهد. پس چنين فردى (كه نمازش قبول است) كسى است كه نور او مانند خورشيد مى‌درخشد. من به او در تاريكى‌ها نور، و در هنگام مواجهه با جهالت‌ها بردبارى مى‌بخشم.
او را به عزّت خود حفظ و به وسيله فرشتگانم حراست مى‌نمايم.او مرا مى‌خواند و من نيز پاسخ مثبتش مى‌دهم و از من چيزى مى‌خواهد و به او مى‌بخشم. چنين فردى مانند بهشت‌هاى فردوس نزد من است كه ميوه آن پژمرده نمى‌شود و حال آن تغيير نمى‌يابد.» (بحار الانوار، ج 78، باب 24، روايت 1، ص 285)
