شنیدم از عبادت کردن نباید لذت برد! لطفا توضیح دهید.

از یک منظر این حرف درست است و از یک منظر غلط. اگر منظور این است که کسی برای لذت بردن عبادت کند، بدون این که قصد قربت نماید، این کار و عبادتش فایده ندارد. زیرا آن عبادتی لذت بخش است که مورد رضای خدا است و تا انسان نیت خود را درست نکند نمی‌تواند از عبادت لذت ببرد.
اما اگر منظور لذت بردن همراه عبادتِ به قصد قربت باشد درست است و از آن جدا نیست. بلکه لذت عبادت به حدی است که فرد را از رفتن به سمت لذایذ مادی و دنیوی منصرف می‌کند. از این منظر ، این سخن که نباید از عبادت لذت برد نادرست است.
حضرت موسی علیه السلام چهل روز در کوه طور مشغول مناجات با حضرت حق بود و در این چهل روز به قدری غرق در عبادت و بندگی خدای متعال بود که به آب و غذا و حتی خواب نیاز پیدا نکرد. این به خاطر آن است که لذت عبادت ایشان را از سایر نیازها بی نیاز می‌کرد. برای درک لذت عبادت چهله گرفتن بسیار مفید است. یعنی تصمیم بگیرد چهل روز مثلا روزی حد اقل یک ساعت نماز بخواند. یا شب ها عبادت کند. یا بر یک دعا یا مناجات استمرار داشته باشد.
دوست گرامی ، اگر عبادت خود را خالصانه انجام دهیم و در طول شبانه روز از خود و اعمالمان مراقبت نماییم، ما هم میتوانیم مزه‌ی مناجات با خدا را بچشیم و از آن لذت ببریم. آنچه ذائقه انسان را کور می‌کند که مزه‌ی مناجات و عبادات را نچشد، گناه است. والا لذتی در بندگی خدا هست که آنها که آن را می‌چشند هرگز از درب این خانه جای دیگر نمی‌روند.