چرا فقط باید خدا را پرستش کرد؟
در آیه ۱۲۳ سوره «هود» آمده است: «وَ لِلّهِ غَیْبُ السَّماواتِ وَ الأَرْضِ وَ إِلَیْهِ یُرْجَعُ الأَمْرُ کُلُّهُ فَاعْبُدْهُ وَ تَوَکَّلْ عَلَیْهِ وَ ما رَبُّکَ بِغافِل عَمّا تَعْمَلُونَ»
و [آگاهى از] غیب [و اسرار نهان] آسمان ها و زمین، تنها از آن خداست؛ و همه کارها به سوى او باز گردانده مى شود! پس او را پرستش کن! و بر او توکّل نما! و پروردگارت از کارهائى که مى کنید، هرگز غافل نیست!
اگر پرستش به خاطر عظمت و صفات جمال و جلال باشد، این صفات،همه‌چی بیش از همه در خدا است، و دیگران در برابر او ناچیزند، بزرگ ترین نشانه عظمت، علم نامحدود و قدرت بى پایان است، که آیه فوق مى گوید: هر دو مخصوص او است.
و اگر پرستش، به خاطر پناه بردن در حل مشکلات به معبود باشد، چنین کارى در مورد کسى شایسته است که از همه نیازها و احتیاج هاى بندگان، و از اسرار غیب و نهان آنها با خبر است، و توانایی بر اجابت دعوت و انجام خواسته ها دارد و آن کسی نیست جز خداوند متعال.
تفسیر نمونه، آیت الله مکارم شیرازی ، ج ۹، ص ۳۴۵.
