اینکه گفته می شود در نماز حضور قلب داشته باشیم به چه معنی است؟

مقصود از حضور قلب، آن است كه دل، از غير ياد خدا خالى باشد و توجه قلبى انسان به اذكار و كارهايى باشد كه در نماز انجام مى دهد نه اين كه عملى يا ذكرى را انجام دهد و فكرش به جاى ديگرى مشغول باشد. شكى نيست كه اين حضور موجب كمال و قبولى نماز در پيشگاه خداوند مى شود. از اين رو، كسى كه عظمت پروردگار و آفريننده هستى را باور دارد و به رحمت گسترده او اميدوار است، بايد حريم دستورهاى الهى را بزرگ بشمارد و از كوتاهى خود در برابر عظمت پروردگار، شرمسار باشد; اگر چه همه اعمالش را در حدّ كمال انجام داده باشد. كسى كه در تمام لحظات عمر خود از اين ويژگى برخوردار است، هرگز نبايد هنگام اشتغال به نماز، خاطرش آشفته باشد و به جاى راز و نياز، به افكار پراكنده، خود را مشغول سازد. از اين رو، بهترين راه ايجاد حضور قلب و توجه خاطر، مبارزه جدّى با هجوم افكار پراكنده و آشفته است. براى دفع هجوم اين افكار و اوهام، راهى جز برطرف ساختن انگيزه هاى آنها نيست. بهر حال براى حصول حضور قلب، بايستى علل و اسباب آن را يافت و موانع آن را از بين برد.