در پاسخ به این پرسش، به نمونه‌هایی از توجه بعضی از اهل‌بیتb به نماز اشاره می‌کنیم:

پیامبر اکرمk

همسر آن حضرت می­گوید: قبل از نماز با پیامبرk صحبت می­کردیم و او نیز سخن می­گفت؛ ولی هنگامی که وقت نماز فرا­ ­می­رسید (سخن با ما را رها می­کرد) گویا اصلا نه ما او را می­شناسیم نه او ما را می­شناسد.[1]

امیرالمؤمنینj

هنگام فرارسیدن وقت نماز لرزه بر اندام آن حضرت می­افتاد و رنگ چهره­اش تغییر می‌کرد. افرادی از ایشان می­پرسیدند که چرا این حالت به شما دست داد؟ حضرت می­فرمودند: "وقت ادای امانت الهی فرا رسیده است و من نمی­دانم که آیا این امانت را خوب ادا می­کنم یا خیر؟"

حضرت فاطمه زهراh

پیامبر اکرمk فرمود: "دخترم فاطمه، سرور زنان جهان ـ از گذشتگان تا آیندگان ـ است و او پاره‌ای از من و نور چشم من و میوۀ دل من است. او روح من است که در میان دو پهلوی من جای دارد. او حوریّه‌ای در قالب بشر است. هر وقت در محراب عبادتش در مقابل پروردگارش می‌ایستد؛ نورش برای فرشتگانِ آسمان درخشش دارد، همانند نور ستارگان آسمان که برای مردم زمین می‌درخشد. در این هنگام، خدای عزّوجلّ به فرشتگانش می‌فرماید: ای فرشتگان من! نگاه کنید به بندۀ  من فاطمه که سرور همۀ زنان می‌باشد. به او نگاه کنید که چگونه ما بین پهلو و شانه‌هایش از خوفِ عظمت من می‌لرزد و با قلبش به عبادتِ من روی آورده است .شما ملائکه را شاهد می‌گیرم که شیعیان او را از آتش دوزخ در امان داشتم".[2]

امام‌حسنj

آن حضرت عابدترین و زاهدترین و با فضیلت­ترین مردم روزگار خود بود. هر گاه به نماز می­ایستاد بدنش در پیشگاه پرودگارش می­لرزید. هر گاه از بهشت و دوزخ سخن به میان می‌آمد، مانند مارگزیده به خود می­پیچید و بهشت را از خداوند درخواست می­کرد و از آتش دوزخ به او پناه می­برد.[3]

امام زین‌العابدینj

وقتی آن حضرت به نماز می­ایستاد همچون ساقۀ درختی بود و هیچ جزئی از بدن و لباس او حركت نمی­كرد؛ مگر آن مقداری را كه باد به حركت در می­آورد.[4]

امام باقر و امام صادقc

هنگامی كه امام پنجم و امام ششمc به نماز می­ایستادند، رنگ چهره­شان گاه قرمز و گاه زرد می­شد، گویا با كسی مناجات می­نمایند كه او را را می­بینند.[5]

خوانندۀ گرامی می‌تواند با مراجعه با کتاب حدیثی و تاریخی معتبر، نمونه‌های دیگری نیز از توجه فراوان اهل‌بیتb به نماز بیابد.