اگرکسی به جامعه ی خودش خدمت کند و با این که میدونه باید نماز بخونه ولی نماز نخونه به تصور اینکه نماز حق الله است و بخشیده میشه کارش درست است؟اگر بخشیده میشه پس تکلیف اون کسی که نماز میخونه و حق الله را به جا میاره ،اون چی؟در حق اون ظلم نمیشه؟

جهان مانند چشم و خال و ابروست که هر چیزی به جای خویش نیکوست
پس نماز و خدمت به جامعه و مانند آن هر کدام باید در جای خود مورد توجه قرار گیرد و هر دو در جای خود مهم و ارزش مند است.
آن چه را پرسشگر محترم به عنوان خدمت به جامعه یاد نموده ،در صورتی ارزشمند است که برای خدا و در راستای تامین رضای الهی باشد. اگر کسی تصور نماید که واجب خدا به نماز را ترک کند تا به خدمت به جامعه بپردازد، بر خلاف رضای الهی و کاري بی ارزش است.
در روایات متعدد تصریح شده که در روز قیامت اولین چیزی که از انسان سؤال می‌شود،نماز است. رسول خدا فرمود:
«نماز ستون دین و اولین چیزی است که به آن نگاه می‌شود. اگر نماز او صحیح بود،به سایر اعمال او نیز توجه می‌شود و گرنه به سایر اعمال او توجهی نمی‌شود».(1)
سید الشهدا حسین ابن علی(ع) در حساس‌ترین شرایط و به عنوان بالاترین و شیرین‌ترین آرزو شبی را برای عبادت و نیایش از لشکر کوفه فرصت طلبید و فرمود:
«لعلّنا نصلّی لربّنا اللیلة وندعوه و هو یعلم انّی کنتُ اُحبّ الصلاة؛(2) امید است که امشب را نماز گزاریم و با پروردگار خود نیایش کنیم، چون او می‌داند که من نماز را دوست می‌دارم».
بر اساس این جمله نورانی معلوم می‌شود: نماز گفت‌وگوی عاشقانه عاشق با معشوق است، نماز حضور خالصانه و خاضعانه عاشق در پیشگاه معشوق است، نماز بهترین گزینه عاشق و کامل‌ترین نمودار تسلیم و اطاعت در برابر معبود است.(3) در نتیجه هر گز نباید آن را به بهانه های دیگر ترک نمود.
اگر خداوند از آن شخص بگذرد، عفو الهی ضرری به دیگر بندگان او ندارد و ظلم به آن محسوب نمی شود.
پی‌نوشت‌ها:
1. میزان الحکمه، ج 5، ص 374، نشر مکتب الاعلام الاسلامی، قم، 1404ق.
2.بحار الانوار، ج 44، ص 393،نشر دار احیا التراث العربی ،بیروت، 1403 ق.
3.جلوه‌های عرفانی نهضت حسینی، ص 120، نشربوستان کتاب، قم، 1382 ش.