من آدم گناه کاری هستم با این وجود نماز هم می خوانم آیا این نماز من درست میباشد یا بهتر است نمازم را تا زمانی که خودم را اصلاح کردم ترک کنم ؟

قبل از هر چیز روح پاک جو و نگرانی از ابتلای به گناه را در شما ارج نهاده و تحسین تان می کنیم. این نشان از ایمان شما دارد، بنابراین زمینه دور شدن از گناه و بازگشت به فطرت و معنویت و نزدیک شدن به خدا در شما هست، باید« همت و اراده و پشتکار» را نیز به ‌آن ضمیمه کنید. فرصتی را که خدا داده، غنیمت شمار تا لطف و عنایتش به خشم و غضب تبدیل نشود.

دوست عزیز ! فردی محضر حضرت امام حسین علیه السلام رسید و عرض کرد: گناهکارم، معصیت و نافرمانی خدا می کنم، صبر بر معصیت ندارم و نمی توانم در برابر برخی گناهان نفس امّاره ام را کنترل کنم، مرا موعظه فرما - و بهترین راه را برای ترک گناه به من نشان بده -.

حضرت در جواب او فرمود: «پنج عمل انجام ده، آن گاه هر گناهی خواستی انجام بده:

1- روزی خدا را نخور و هر چه می خواهی، گناه و نافرمانی خدا کنی، انجام بده.

2- از ولایت خدا بیرون رو و هر چه خواستی، گناه کن.

3- در جایی گناه کن که خدا تو را نبیند.

4- به هنگام مرگ نگذار عزرائیل جانت را بگیرد و هر چه خواستی، گناه کن.

5- وقتی مالک دوزخ تو را به آتش میاندازد، داخل آتش نرو و بگو نمیروم، آن وقت هر گناهی خواستی انجام ده». (1)

حضرت میفرماید: تو که بر هیچ یک از این پنج چیز قادر نیستی، پس چگونه گناه انجام میدهی و خود را بدبخت میکنی؟!

بنابراین جمله" نمی توانم گناهم را ترک کنم" چیزی جز وسوسه شیطانی نیست . قطعا می توانید با رعایت چند نکات گناه را ترک کنید . البته اگر خودتان بخواهید. زیرا تا انسان عزم راسخ بر ترک گناه نداشته باشد، چندان توفیقی در عدم ارتکاب گناه به دست نمی آورد.

عامل اصلی بدبختی آدمی گناه است. اگر انسان بخواهد از گناه دوری کند و از این سمّ مهلک نجات یابد، باید همواره به یاد خدا باشد. از جمله مصداق های یاد خدا ، خواندن نماز است.

این سخن صحیح نیست که "چون نمی توانم گناهم را ترک کنم، احساس می کنم نماز من نه تنها درست نیست، بلکه باعث خشم خدا می شود. " زیرا خواندن نماز ، تکلیف الهی است . هر مکلفی باید نماز را بخواند، چه گناهی انجام داده و چه گناهی مرتکب نشده باشد. نماز خواندن شرایط را برای توبه و بازگشت فراهم می کند و انسان را در ترک گناه یاری می دهد.

دوست عزیز ! می خواهی برای ترک گناه و فرار از خشم خدا نماز را ترک کنی، در حالی که ترک نماز باعث خشم خدا می شود. زیرا ترک نماز عمدا از گناهان بوده و از گناهانی است که به کبیره بودن آن در روایات معصومین(ع) تصریح شده است.

پیامبر(ص) فرمود: «هر کس نماز را از روی عمد ترک کند، از حمایت خدا و رسولش خارج شده است».(2)

بنابراین حتی اگر کسی مرتکب گناه می شود، نمی تواند نماز خواندن را ترک کند.چنانچه نمازتان را با شرایط خود به جا آورید ، نمازتان صحیح بوده و واجب را از شما ساقط می کند . نماز سبب دوری شما از گناه خواهد شد، در صورتی که برای آن سرمایه گذاری کنید، اما برای اینکه بخواهد مقبول درگاه خدا قرار گیرد، باید شرایطی فراتر از شرایط صحت نماز به دست آوریم.

از جمله شرایط قبولی نماز، ترک گناه است، یعنی قبولی نماز درگرو کسب تقوا و ترک گناه است ، چون قرآن می فرماید : انما یتقبل الله من المتقین ؛خدا تنها از پرهیزگاران می پذیرد. (3)براى این که نماز و دیگر عبادات انسان مورد قبول خداوند واقع شود، باید تقوا را مراعات کرد و در نماز حضور قلب داشت.

یکى از بحث های اخلاق، احباط(نابود شدن اعمال) است. یعنى کارهایى باعث نابودى کارهاى خیر انسان مى شوند. البته انسان گناه مى کند و توبه آن را ترمیم مى نماید، ولى استمرار گناه ضایع کننده عمل و موجب قساوت قلب و دور شدن از مسير كمال می شود.

در قرآن کریم و نیز روایات بسیاری نماز به عنوان یکی از عوامل ترک گناه معرفی شده است.

در روایت شریفی است که :

جوانى از انصار با رسول خدا صلّى اللّه عليه و اله و سلّم نماز جماعت به جاى مى‏آورد. مرتكب گناه و اعمال زشت نيز مى‏شد. هنگامى كه اين موضوع را به عرض پيامبر خدا رساندند. فرمود: به زودی نماز، او را از كارهاى زشت و ناپسند دور می کند.(4)

بنابراین سعی کنید تحت هیچ شرایطی نماز را ترک نکنید . رابطه دوستانه و عاشقانه خود و خدا را با نماز محکم کنید.

برای ترک گناه رعایت نکات زیر ضروری است:

1- تصمیم جدی و قاطع بر گناه نکردن؛

2- توجه کامل به این که خداوند در همه حالات آگاه و ناظر بر اعمال ما است.

3- تفکر در عواقب زیانبار گناه:

4- مقایسه بین بهشت و جهنم.

5- تفکر در اینکه عمر انسان زودگذر است . در آینده بسیار نزدیک به نتایج اعمالش خواهد رسید.

6- محاسبه و مراقبت.

7- نماز آدمى را از کارهاى زشت و گناه باز مىدارد. (5)

8- دورى گزیدن از صحنه گناه؛

پی‌نوشت‌ها:

1. صادق احسان‌بخش، آثار الصادقین، روابط عمومی ستاد نماز جمعه گیلان، ج 6، ص349.