تشكر در برابر نعمت ها درست، ولى آنكه در ميان ناگوارى ها زندگى مى كند، او چرا بايد تشكر كند؟
اولًا: بيشتر ناراحتى ها به دست خود ما فراهم مى آيد، مثلًا با رعايت نكردن بهداشت، مريض مى شويم، و با درس نخواندن و تنبلى، دچار ركود در زندگى مى گرديم، در انتخاب دوست، دقت نمى كنيم، گرفتار مى شويم و ...
ثانياً: تلخى ها را بايد در كنار شيرينى ها حساب كرد و بلاها را در كنار نعمت هاى بيشمار ديد.
ثالثاً: گاهى سختى ها وبلاها، باعث كمال روح و صيقل خوردن جان و سبب ترّقى معنوى مى شود و دلها از غير خدا بريده، به او متوّجه مى شود.
استاد قرائتی؛ پرتوى از اسرار نماز؛ ص: 86
