معيار قبولي نماز روایات اهل بیت (علیهم السلام )كدام است ؟

مواردی وجود دارد که اگر آنها به خوبی رعایت شود باعث می شود که نماز ما قبول شود؛

الف . رعایت حق نماز

 امام علی (ع) می­فرمایند: تَعَاهَدُوا أَمْرَ الصَّلَاةِ وَ حَافِظُوا عَلَيْهَا وَ اسْتَكْثِرُوا مِنْهَا وَ تَقَرَّبُوا بِهَا فَإِنَّهَا كانَتْ عَلَى الْمُؤْمِنِينَ كِتاباً مَوْقُوتاً ؛  امر نماز را مراعات کنید و چنانکه باید بپا دارید و در حفظ آن بکوشید تا به قرب الهی برسید. [1]

 

ب. رعایت حقوق مردم

 پیامبر ا کرم(ص) فرمودند: وَ قَالَ ص‏ مَنِ اغْتَابَ‏ مُسْلِماً أَوْ مُسْلِمَةً لَمْ يَقْبَلِ اللَّهُ تَعَالَى صَلَاتَهُ وَ لَا صِيَامَهُ أَرْبَعِينَ يَوْماً إِلَّا أَنْ يَغْفِرَ لَهُ صَاحِبُه‏؛ کسی که از مسلمانی غیبت کند تا چهل روز نمازش پذیرفته نمی­شود.[2]

 

ج. رعایت تغذیه حلال

  پیامبر اکرم(ص) فرموددند: الْفِرْدَوْسُ، عَنِ النَّبِيِّ ص قَالَ: مَنْ أَكَلَ‏ لُقْمَةَ حَرَامٍ‏ لَمْ تُقْبَلْ لَهُ صَلَاةٌ أَرْبَعِينَ لَيْلَةً وَ لَمْ تُسْتَجَبْ لَهُ دَعْوَةٌ أَرْبَعِينَ صَبَاحاً وَ كُلُّ لَحْمٍ يُنْبِتُهُ الْحَرَامُ فَالنَّارُ أَوْلَى‏؛  کسی که لقمه ای از حرام بخورد تا چهل شب نمازش قبول نمی­شود... .[3]

 

د. رعایت حقوق اهل بیت

اعتقاد به ولایت اهل بیت و رعایت حقوق ایشان معیار قبولی نماز است. عِدَّةٌ مِنْ أَصْحَابِنَا عَنْ سَهْلِ بْنِ زِيَادٍ عَنِ ابْنِ فَضَّالٍ عَنْ حَنَانٍ عَنْ أَبِي عَبْدِ اللَّهِ ع أَنَّهُ قَالَ: لَا يُبَالِي‏ النَّاصِبُ‏ صَلَّى أَمْ زَنَى‏  وَ هَذِهِ الْآيَةُ نَزَلَتْ فِيهِمْ-عامِلَةٌ ناصِبَةٌ تَصْلى‏ ناراً حامِيَةً [4]

 

ه . رعایت حقوق خانواده

پیامبر خدا(ص) فرمودند: هر گاه زنی شوهرش را آزار دهد، اگر تمام عمرش را روزه بگیرد و شب­ها به عبادت پردازد و بنده­ ها آزاد کند و مال­ها در راه خدا انفاق نماید، خداوند هیچ نماز و کار نیکی را از او نپذیرد تا آنگاه که شوهرش را کمک و از خود راضی کند و­گر­نه آن زن نخستین کسی است که به دوزخ می­ رود. پیامبر خدا(ص) سپس فرمود : مرد نیز اگر در حق همسر خود آزار و ستم روا دارد، چنین گناه و عذابی خواهد داشت.[5]

 

پی نوشت ها

[1] . نهج البلاغة (للصبحي صالح) ؛ ؛ ص316

[2] . جامع الأخبار(للشعيري) ؛ ؛ ص146

[3] . بحار الأنوار (ط - بيروت) ؛ ج‏63 ؛ ص314

[4] . الكافي (ط - الإسلامية) ؛ ج‏8 ؛ ص160

[5] .  مجلسی؛ بحارالانوار؛ ج73، ص363.