چرا با اینکه نماز می خوانیم ، اثر سازنده ی نماز را نمی بینیم ؟

 یک وقت می گوییم که نماز منع می کند ولی یک وقت می گوییم که نماز نهی می کند . یک آقایی در خیابان به خانم بدحجابی نگاه می کند و شما می گویید که آقا به زن مردم نگاه نکن و به خانم می گویید که بدحجاب بیرون نیا . حالا تنها به صرف گفتن من او از این کار بازداشته نمی شود. امام هادی (ع) فرمود : اگر کسی خطیب درونی و واعظ درونی نداشته باشد ، هرچه شما بگویید اثری ندارد . بدن خودش یک طبیب درونی است قبل از اینکه پیش پزشک برود . پس انسان باید با خودش خلوتی داشته باشد . خدا می فرماید : شما از چارپایان درس بگیرید . آنها وقتی غذا را می بلعند ، چند ساعت بعد غذا را در طی روز دوباره نشخوار می کنند و اگر چیز ناجوری در آن باشد آنرا بر می گردانند . اعمال ما مثل غذا است . اگر شب که می خواهیم بخوابیم یک بازنگری روی اعمال روزانه مان داشته باشیم و اگر اشتباهی کرده ام آنرا درست کنم . مثلا اگر دل شما را شکسته ام با یک تلفن معذرت خواهی کنم . ولی غرور ما اجازه ی این کار را به ما شما نمی دهد . پس تا شما این آلودگی را بیرون نریخته ای ، حال را بدست نمی آوری . پس ما خودمان خوبی ها و بدی ها را غربال کنیم .