هنوزمشغول شناسایی مواضع دشمن بودیم که آفتاب غروب کرد. وقت نماز مغرب محمد علی به شوخی گفت: اذان می دهی یا همین طور خالی خالی نماز بخوانیم. گفتم : داد میزنم عراقی ها بیایند جماعت بخوانیم. بلند شد و آستین هاش را بالا داد.گفتم: چکار میخواهی بکنی؟ باید زود برگردیم. گفت: میخوام نماز بخونم.

من گفتم: میان مواضع دشمن؟! هر دقیقه  ممكن است کله ی یک عراقی از بین این نیزارها بیاید بیرون!

شهید شاهمرادی خندید و مشغول وضو گرفتن شد.با هر آبی که روی دستش میریخت با من حرف می زد انگار: اصلا  جنگ ما به خاطر نماز است. اوضاع ما از میدان کربلا که خطرناک تر نیست!

وضو گرفتم و به محمد علی اقتدا كردم. این اولین نمازجماعتی بود که توی قایق اطلاعات عملیات می خواندم.