پیامبر اسلام (ص) بنیان گذار مسجد بوده اند. مسجد در ابتدا نه محلی صرفاً برای اقامه نماز، که مرکز اداره حکومت و اداره تمامی امورات شهر بوده است.
خداوند در سوره توبه آیات 107 تا 110 می فرماید: « و الذین اتخذوا مسجدا ضرارا و کفرا و تفریقا بین المؤمنین و إرصادا لمن حارب الله و رسوله من قبل و لیحلفن إن أردنا إلا الحسنی و الله یشهد إنهم لکاذبون* لا تقم فیه أبدا لمسجد أسس على التقوی من أول یوم أحق أن تقوم فیه فیه رجال یحبون أن یتطهروا و الله یحب المطهرین......
فرمود: مَرکب سواری خود را بفروش و توشهات را مصرف کن و در این مسجد، نماز بخوان، که نماز واجب در آن، برابر با حجّی پذیرفته شده است و نماز مستحب در آن، برابر با عمرهای پذیرفته شده است.
مسجد، یک مکان است. مکانی که بر اساس مهمترین رکن نماز که پایه دین است، یعنی سجده، نامگذاری شده است. مسجد علاوه بر آنکه نام و نماد یک مکان است، نماد نوع رابطه بین بنده و خدا نیز هست. در متون دینى، سجده، منتها درجه عبادت بنده در آستان حق تعالى شمرده شده است «السجود منتهى العباده من بنى آدم». این مکان ویژگی مهماش آن است که یک مکان انفرادی و شخصی نیست، بلکه مکانی است برای برگزاری یکی از اساسیترین مناسک دینی یعنی نمازجماعت.
هر دین و آیینی از زمان شكل گیری به نوعی به دنبال فضایی جهت كاركرد عبادت پیروان خود است به ویژه ادیانی كه به اهمیت اجتماعی عبادت بیش از جنبه های فردی آن اهمیت می دهند. انسان برای اتصال به مبدأ هستی به فضایی نیاز دارد كه ویژگی های معنوی و آسمانی را داشته و تجربه عروج را تسهیل نماید. اسلام بیش از هر دین دیگر به بعد اجتماعی عبادت سفارش داشته بنابراین مساجد در شهر اسلامی از جایگاه والایی برخوردار شده اند. مسجد قلب شهر اسلامی است و بهترین و ماندگارترین فضاهای معماری برای نماز و مسجد آماده می گردد.