در دفتر خاطرات یکی از نوجوانان خوب تاریخ آمده است:

یک حکمت عجیبی توی تکبیره الاحرام نماز هست؛ برای اینکه تا بر زبان جاری می شود انگار کلید انداخته اند و در مخزن برنامه های روزانه را به فکر آدم گشوده اند. خانه و خانواده و دوست و مدرسه و مسایل پزشکی و آنالیز اخبار لیگ برتر و ارزیابی دخل و خرج و... همه شان یکی یکی از توی ذهن آدم رد می شوند و تا آدم سلام نماز را می دهد تازه متوجه می شود که نماز تمام شده است. من با خودم فکر کردم فرشته هایی که مرا می بینند که اینجور نماز می خوانم لابد قاه قاه به ریش نداشته اتم می خندند. برای همین رفتم نزد  یکی از اساتید و گفتم: آقای "یکی از اساتید" در نماز حواسم خیلی پرت می شود،نسخه ای ندارید؟ آقای یکی از اساتید گفت: من همین سوال را از علامه طبابایی کردم؛نسخه ی ایشان این بود: "وضو را با توجه بگیر."

بعد من از آقای "یکی از اساتید" پرسیدم : با توجه یعنی چی؟ ایشان گفت: یعنی در همان چند ثانیه که وضو میگیری حواست به خدا باشد. نسخه را عمل کردم؛ اوضاع بهتر شد.