از عجایب هفت گانه عجیب تر این است که افسران نظامی یک شهر از یک خیاط ساده حساب ببرند. اما چه می شود کرد؛ یک خیاطی پیدا شده که این طور است.ماجرای حساب بردن افسران از او را خودش این طور تعریف می کند:

«یک شب در دکان رابستم و راه افتادم که بروم خانه اما بین مسیر، افسری از سپاه عثمانی (راستی یادم رفت بگویم؛ خیاط در زمان امپراطوری عثمانی زندگی می کرده است.توضیح نگارنده) را دیدم كه مست از شرابخواری عربده می‎كشید و فحش می‎داد. در همین وقت زنی از خیابان می‎گذشت كه افسر مست راهش را بست. زن با التماس و فریاد از رهگذران كمك خواست. ولی مردم از ترس، جرأت نداشتند جلو بروند. چون افسر یک خنجر بد هیبت روی کمرش داشت و چماقش را هم توی دستش گرفته بود.من پیش رفتم و با یک لحن آرام و دوستانه از او خواستم تا از سر راه زن كنار برود. او با چماقش به من حمله كرد و دوستانش را هم فرا خواند تا مرا ات و پار کنند. جمعیت از ترس متفرق شد و من هم ناچار شدم برای حفظ جانم در برابر آن سربازان مست از آن جا دور شوم.به سرعت دویدم اما هنوز به آخر خیابان نرسیده بودم که صدای التماس و فریاد زن بیچاره  مرا از حرکت باز داشت. با خود می‎اندیشیدم كه چطور او را یاری دهم. یك دفعه فكری به ذهنم رسید. فورا به مسجد رفتم و از بالای مناره با صدای بلند اذان گفتم. ناگهان  فوج سربازهای سواره و پیاده به خیابان ها ریختند و همه پرسیدند: «این كسیت كه در این وقت شب اذان می‎گوید؟» من وحشت زده خودم را معرفی كردم. گفتند: «زود بیا پایین  كه باید به قصر خلیفه بروی و جواب پس دهی .»

مرا نزد خلیفه بردند. منتظر من بود. همین که رسیدم گفت: زود تند سریع بگو چرا اذان بی موقع سر دادی و آرامش شهر را به هم زدی؟ من هم جریان را از اول تا آخر برایش تعریف كردم. خلیفه که آدم جوانمردی بود، نگاهی به من کرد گفت حاضری برای آنچه تعریف کردی قسم بخوری؟

گفتم: قسم می خورم که جز سخن راست به عرض خلیفه نرساندم. خلیفه تا قسم مرا شنید فوری دستور داد آن افسر را باز داشت كنند.

از آن پس، من هر گاه با چنین ظلم هایی رو به رو می‎شوم، همین برنامه را اجرا می‎كنم، یعنی اذان بی موقع می‎گویم. مال همین است که همه ی افسر های شهر از من حساب می‎برند.»