امام باقر(ع) را در سفر حجّ ديدند که غسل کرد و با پاي برهنه وارد منطقة حرم شد. چون به مسجدالحرام رسيد، به کعبه نگريست و با صداي بلند گريست. آنگاه طواف کرد و بعد از نماز سر به سجده نهاد. آنگاه كه سر از زمين برداشت، ديدند كه سجاده‌گاه امام(ع) مرطوب و خيس است.[1]

مي‌فرمود: «الصَّلاةُ عَمُودُ الدّينِ، مَثَلُها كَمَثَلِ عَمُودِ الْفِسْطاطِ، إذا ثَبَتَ الْعَمُودُ ثَبَتَ الاَْوْتادُ وَ الاَْطْناب، وَ إذا مالَ الْعَمُودُ وَانْكَسَرَ لَمْ يَثْبُتْ وَ تَدٌ وَ لا طَنَبٌ؛[2] نماز ستون دين است؛ همچون تيرك و ستون خيمه كه اگر محكم و استوار باشد، ميخ‌ها و طناب‌هاي پيرامون خيمه پا بر جا است و اگر سُست يا كج باشد، ميخ‌ها و طناب‌هاي اطراف آن از جا كنده مي‌شود.»

نوشته‌اند: در شبانه روز صد و پنجاه رکعت نماز مي‌گزارد، و از امام صادق(ع) نقل است که پدرش را بنا بر وصيتِ خود او، در جامه‌اي که هنگام نماز بر تن مي‌کرد، به خاک سپردند.[3]