خاندان نبوت، و بيش از همه رسول خدا(ص)، چنان مهر و علاقه‌اي از خويش به فرزندان و همسران خود ابراز مي‌كردند كه گويي احترام به آنان، بخشي از آيين اسلام است. پيامبر(ص) دست و روي دخترش، فاطمه را مي‌بوسيد[1] و فرزندان او را بر شانه‌هاي خود سوار مي‌كرد و به ميان مردم مي‌آمد و حتي نماز و عبادت خداوند نيز مانع مهرورزي او با حسن و حسين نمي‌شد؛ چنانكه نوشته‌اند: گاهي که پيامبر بالاي منبر مشغول سخنراني بود، با ديدن حسن(ع) يا حسين(ع) سخنانش را قطع مي‌کرد و از منبر پايين مي‌آمد. سپس آنان را در آغوش مي‌گرفت و مي‌بوسيد. روزي در نماز جماعت، پيامبر(ص) به سجده رفت و سجده را طولاني کرد تا جايي که نمازگزاران شگفت‌زده شدند. وقتي نماز تمام شد، از ايشان پرسيدند: «اي رسول خدا، سجده را به اندازه‌اي طولاني کرديد که ما گمان كرديم در سجده بر شما وحي نازل شده است.» پيامبر(ص) فرمود: «وحي بر من نازل نشد، ولي فرزندم بر دوش من سوار بود و من مي‌خواستم او خود پايين بيايد. پس صبر کردم و سجده‌ام را طولاني كردم.»[2]