او در یکی از سفرنامه هاش می گوید: خدا قسمت کند یک بار با جمعی از رفقا راهی سفر مکه بودیم و مجبور بودیم همه ی راه را پیاده برویم.(لابد به دلیل رزرو بودن خر ها)هرچه هم به مکه نزدیک تر می شدیم مسیر بیابانی تر و خشک تر می شد.برای همین شب ها بیشتر راه میرفتیم تا روز بتوانیم استراحت کنیم و از گرما جان سالم به در ببریم.یک شب خیلی خسته شدم و از زور خواب نمی توانستم راه بروم.برای همین کنار راه و زیر یک بته ی خار نشستم و به مسوول کاروان گفتم: قربانت بروم دست از سر ما وردار!زانو هام دارد کج می شود، شما بروید من فردا خودم را می رسانم.مسوول کاروان که مرد باتجربه ای بود نگاهی به من کرد و با لحنی دلسوزانه گفت:ببین سعدی جان حرم امن خدا پیش روی ما و شمشیر راهزنان پشت سرمان است؛اگر به هوش باشی بر سختی راه غلبه کنی در حرم الهی استراحت خواهی کرد واگر غفلت کنی و مغلوب خستگی بشوی زیر شمشیر راهزنان به خواب ابدی می روی.