حکمت و فلسفه نماز از زبان امام رئوف حضرت علی بن موسی الرضا علیهما السلام<br />
<br />
یکی از بهترین و کامل ترین روایاتی که در آن امام معصوم علیه السلام به بیان فلسفه و حکمت نماز می پردازد روایتی است که امام رضا علیه السلام در پاسخ به سوالاتی می فرمایند روایت ذیل است:<br />
<br />
كَتَبَ الرِّضَا عَلِيُّ بْنُ مُوسَى علیهما السلام إِلَى مُحَمَّدِ بْنِ سِنَانٍ فِيمَا كَتَبَ مِنْ جَوَابِ مَسَائِلِهِ‏ أَنَّ عِلَّةَ الصَّلَاةِ أَنَّهَا إِقْرَارٌ بِالرُّبُوبِيَّةِ لِلَّهِ عَزَّ وَ جَلَّ وَ خَلْعُ الْأَنْدَادِ وَ قِيَامٌ بَيْنَ يَدَيِ الْجَبَّارِ جَلَّ جَلَالُهُ بِالذُّلِّ وَ الْمَسْكَنَةِ وَ الْخُضُوعِ وَ الِاعْتِرَافِ وَ الطَّلَبُ لِلْإِقَالَةِ مِنْ سَالِفِ الذُّنُوبِ‏ وَ وَضْعُ الْوَجْهِ عَلَى الْأَرْضِ كُلَّ يَوْمٍ إِعْظَاماً لِلَّهِ جَلَّ جَلَالُهُ وَ- أَنْ‏ يَكُونَ ذَاكِراً غَيْرَ نَاسٍ وَ لَا بَطِرٍ وَ يَكُونُ خَاشِعاً مُتَذَلِّلًا رَاغِباً طَالِباً لِلزِّيَادَةِ فِي الدِّينِ وَ الدُّنْيَا مَعَ مَا فِيهِ مِنَ الْإِيجَابِ‏ وَ الْمُدَاوَمَةِ عَلَى ذِكْرِ اللَّهِ عَزَّ وَ جَلَّ بِاللَّيْلِ وَ النَّهَارِ لِئَلَّا يَنْسَى الْعَبْدُ سَيِّدَهُ وَ مُدَبِّرَهُ وَ خَالِقَهُ فَيَبْطَرَ وَ يَطْغَى وَ يَكُونَ ذَلِكَ فِي ذَكَرِهِ لِرَبِّهِ جَلَّ وَ عَزَّ وَ قِيَامِهِ بَيْنَ يَدَيْهِ زَاجِراً لَهُ عَنِ الْمَعَاصِي وَ مَانِعاً لَهُ مِنْ أَنْوَاعِ الْفَسَادِ.<br />
(من لا يحضره الفقيه ؛ ج‏1 ؛ ص214)<br />
<br />
امام رضا عليه السّلام ضمن پاسخ به سؤالات محمد بن سنان باو چنين مرقوم فرمود: «همانا علّت وجوب نماز آنست كه:<br />
نماز اقرار به ربوبيّت خداوند عزّ و جلّ است<br />
و نفى نظير و شريك براى خداوند<br />
و ايستادن انسان در برابر خداوند با حال مذلّت و مسكنت و فروتنى و خضوع<br />
و اعتراف بگناهان،<br />
و نيز درخواست عفو از تقصيرات<br />
و بر طرف ساختن آثار گناهانى است كه شخص، در گذشته مرتكب شده،<br />
و صورت نهادن بر زمين است در هر روز بخاطر بزرگداشت خداوند جلّ جلاله،<br />
و ديگر آنكه (نماز سبب مى ‏شود) بنده پيوسته بياد خدا باشد و او را فراموش نكند و طاغى و باغى نباشد،<br />
و با خشوع و تذلّل و رغبت خواستار افزونى بهره خود در دين و دنيا باشد،<br />
و علاوه بر اينها انسان با نماز بر خود واجب ميسازد كه پيوسته و شبانه روز در مقام بندگى و بياد خداوند متعال باشد.<br />
و همين نمازگزاردن شخص در پيشگاه پروردگار خود عزّ و جلّ و ايستادن در برابر خداوند، باز دارنده او از ارتكاب گناهانست و او را از فسادهاى گوناگون مانع مى ‏شود.<br />
حکمت و فلسفه نماز از زبان امام رئوف حضرت علی بن موسی الرضا علیهما السلام

یکی از بهترین و کامل ترین روایاتی که در آن امام معصوم علیه السلام به بیان فلسفه و حکمت نماز می پردازد روایتی است که امام رضا علیه السلام در پاسخ به سوالاتی می فرمایند روایت ذیل است:

كَتَبَ الرِّضَا عَلِيُّ بْنُ مُوسَى علیهما السلام إِلَى مُحَمَّدِ بْنِ سِنَانٍ فِيمَا كَتَبَ مِنْ جَوَابِ مَسَائِلِهِ‏ أَنَّ عِلَّةَ الصَّلَاةِ أَنَّهَا إِقْرَارٌ بِالرُّبُوبِيَّةِ لِلَّهِ عَزَّ وَ جَلَّ وَ خَلْعُ الْأَنْدَادِ وَ قِيَامٌ بَيْنَ يَدَيِ الْجَبَّارِ جَلَّ جَلَالُهُ بِالذُّلِّ وَ الْمَسْكَنَةِ وَ الْخُضُوعِ وَ الِاعْتِرَافِ وَ الطَّلَبُ لِلْإِقَالَةِ مِنْ سَالِفِ الذُّنُوبِ‏ وَ وَضْعُ الْوَجْهِ عَلَى الْأَرْضِ كُلَّ يَوْمٍ إِعْظَاماً لِلَّهِ جَلَّ جَلَالُهُ وَ- أَنْ‏ يَكُونَ ذَاكِراً غَيْرَ نَاسٍ وَ لَا بَطِرٍ وَ يَكُونُ خَاشِعاً مُتَذَلِّلًا رَاغِباً طَالِباً لِلزِّيَادَةِ فِي الدِّينِ وَ الدُّنْيَا مَعَ مَا فِيهِ مِنَ الْإِيجَابِ‏ وَ الْمُدَاوَمَةِ عَلَى ذِكْرِ اللَّهِ عَزَّ وَ جَلَّ بِاللَّيْلِ وَ النَّهَارِ لِئَلَّا يَنْسَى الْعَبْدُ سَيِّدَهُ وَ مُدَبِّرَهُ وَ خَالِقَهُ فَيَبْطَرَ وَ يَطْغَى وَ يَكُونَ ذَلِكَ فِي ذَكَرِهِ لِرَبِّهِ جَلَّ وَ عَزَّ وَ قِيَامِهِ بَيْنَ يَدَيْهِ زَاجِراً لَهُ عَنِ الْمَعَاصِي وَ مَانِعاً لَهُ مِنْ أَنْوَاعِ الْفَسَادِ.
(من لا يحضره الفقيه ؛ ج‏1 ؛ ص214)

امام رضا عليه السّلام ضمن پاسخ به سؤالات محمد بن سنان باو چنين مرقوم فرمود: «همانا علّت وجوب نماز آنست كه:
نماز اقرار به ربوبيّت خداوند عزّ و جلّ است
و نفى نظير و شريك براى خداوند
و ايستادن انسان در برابر خداوند با حال مذلّت و مسكنت و فروتنى و خضوع
و اعتراف بگناهان،
و نيز درخواست عفو از تقصيرات
و بر طرف ساختن آثار گناهانى است كه شخص، در گذشته مرتكب شده،
و صورت نهادن بر زمين است در هر روز بخاطر بزرگداشت خداوند جلّ جلاله،
و ديگر آنكه (نماز سبب مى ‏شود) بنده پيوسته بياد خدا باشد و او را فراموش نكند و طاغى و باغى نباشد،
و با خشوع و تذلّل و رغبت خواستار افزونى بهره خود در دين و دنيا باشد،
و علاوه بر اينها انسان با نماز بر خود واجب ميسازد كه پيوسته و شبانه روز در مقام بندگى و بياد خداوند متعال باشد.
و همين نمازگزاردن شخص در پيشگاه پروردگار خود عزّ و جلّ و ايستادن در برابر خداوند، باز دارنده او از ارتكاب گناهانست و او را از فسادهاى گوناگون مانع مى ‏شود.

اصغر آیتینوشته . لینک . به قلم اصغر آیتی در 17 فروردین 1398 ساعت 02:24

x
ورود به سیستم
ورودثبت نام