نماز و دوست‌یابی
از ابتدایی‌ترین نیازهای بشر، معاشرت و دوستیابی است. هر کسی صلاحیت دوستی ندارد و بدون شک عاقبت برخی رفاقت‌ها پشیمانی است و حسرت؛ به همین دلیل باید از دوست بد دوری کرد:
تا توانی می‌گریز از یار بد یار بد بدتر بود از مار بد
مار بد تنها تو را بر جان زند یار بد بر جان و بر ایمان زند
ائمه علیهم السلام نماز را معیاری در گزینش دوست معرفی کرده‌اند. امام صادق علیه السلام از اصحاب خود می‌خواستند تا بدون آزمون، رفاقت‌های خود را ادامه ندهند: «اخْتَبِرُوا إِخْوَانَكُمْ بِخَصْلَتَيْنِ فَإِنْ كَانَتَا فِيهِمْ وَ إِلَّا فَاعْزُبْ ثُمَّ اعْزُبْ ثُمَّ اعْزُبْ مُحَافَظَةٍ عَلَى الصَّلَوَاتِ فِي مَوَاقِيتِهَا وَ الْبِرِّ بِالْإِخْوَانِ فِي الْعُسْرِ وَ الْيُسْر؛ دوستانتان را با دو خصلت بیازمایید، اگر آن دو را داشتند با آنان رفاقت کنید و الا از آنان دوری کنید، دوری کنید، دوری کنید! محافظت بر نماز اول وقت و نیکی به دوستان در گشاده دستی و تنگ دستی.» (ابن بابویه، من لایحضره الفقیه، ج1، ص237.) بهترین مکان برای دست یافتن به چنین دوستانی مسجد است. امیرمؤمنان علیه السلام یکی از فوائد مسجد را، یافتن دوستان مفید دانسته‌اند. (ر.ک: مفید، الامالی، ص267.)