وقت نماز، میقاتی است که خداوند برای انسان قرار داده تا برای گفتوگو با او شایستگی یابد و به مقام عبودیت رسد. پس هر گاه وقت نماز فرارسد و ندای مؤذن برخيزد، در دل وحشت ندای روز قیامت را به یاد ميآورد و باید با ظاهر و باطن خویش، در پاسخ دادن به این ندا بشتابد و بکوشد. آنها که به اجابت اذان قیام میکنند، در روز بزرگ عرضه اعمال، به الطاف الهی مخاطب میگردند.