نماز و قرآن دارای پیوندهای اساسی با یکدیگر هستند و مهم ترین فصل مشترک این دو، تخاطب و مخاطبه با خداوند است. از همین روی، یکی از فلسفههای تشریع نماز این است که انسان در خود قابلیت حضور در برابر حضرت حق و تکلم و تخاطب با ذات احدیت را ایجاد نماید. با تأمل در سیره امامان معصوم (ع) میتوان خطوط مشترکی را در قرائت قرآن کریم و نیز اقامه نماز توسط ایشان پیجویی کرد. طبق آموزههای مکتب اهل بیت (ع)، بسیاری از افعال و اذکار نماز در یک رابطه دوسویه با آیات قرآن کریم تحقق یافتهاند.