ارائه توسط ستاد اقامه نماز
در میان هیاهوی غفلتزاي دنیا، اذان دعوتی است از سوي آفريدگار برای آگاهی مردم و تذکر به غفلتزدگان و یادآوری هنگامه رحمت ويژه الهی. اذان و اقامه، دروازه و اذن راه يافتن به محضر ربوبی است. این اذن سیری دارد که از توحید آغاز ميشود و با گواهي دادن به رسالت و امامت، تکامل مييابد. سپس انسان را به رستگاری با انجام بهترین کار دعوت ميکند. آنگاه ديگر بار با تأکید بر توحید به پايان میرسد.
ولایت و نماز، چنان جایگاه و اهمیتی در ماهیت و اصالت دین دارند که حذف آن دو، یا یکی از آنها، کالبد دین و دینداری را بیجان میکند. ولایت سمت و سوی دین است، و نماز، رنگ و بوی آن. این دو رکن بلند و استوار دین، آنگاه که در کنار هم قرار میگیرند، پیوندهای مرئی و نامرئی بسیاری دارند؛ پیوندهایی از نوع تاریخی گرفته تا از مقولهی معنایی و ماهوی. مقالهی حاضر، میکوشد پارهایی از این ارتباطات و پیوندها را نشان دهد و برای این منظور از آیاتی چند سود برده است. نشان دادن چنین پیوند مقدسی در آیات قرآن، بر اعتبار و باور بیش از پیش به آن میافزاید و خواننده را از رهگذر تفسیر چند آیهی کلیدی، به این باور نزدیکتر میکند که نماز و ولایت، سونوشتی یکسان و سرگذشتی همسان دارند.
