بسم‌الله‌الرحمن‌الرحیم 

اگر ما در یک جمعی باشیم و در بین آن جمع، کسانی باشند که از معارف اهل‌بیت عصمت و طهارت دور باشند، شیعه نباشند، ما اولین کاری که می‌کنیم، مسئله هدایت است. می‌گوییم اجازه بدهید با این شخص صحبت بکنیم بلکه به سمت مکتب اهل‌بیت عصمت و طهارت (علیهم‌ السلام) هدایت شود.

 امام رضا (علیه‌ الصلاة و السلام) نشسته بودند با عمرانی صابی، بزرگ صابئین که نام آن‌ها در قرآن کریم هم ذکر شده‌ است، صحبت می‌گردد، مناظره می‌کردند، و این شخص را به مکتب حقه تشیع دعوت می‌کردند.  

صدای اذان بلند شد، امام رضا از جا بلند شد، عمران صابی عرضه داشت: آقاجان قلب من نرم شده‌ است، آماده پذیرش اسلام است. چند دقیقه‌ی دیگر (به تعبیر منِ متکلم) شما ادامه بدهید، من اسلام و تشیع را می‌پذیرم.

 اگر ما بودیم چه می‌کردیم؟ اگر ما بودیم می‌گفتیم اجازه بدهید یک نفر را به مکتب حقه تشیع دعوت کنیم حالا نماز را یک ساعت دیگر، نیم‌ساعت دیگر هم می‌شود بجا آورد. 

ولی امام رضای من و شما چه کار کرد؟ از جا بلند شد و فرمود: لا، نُصَلّی و نعود؛ نه، نماز می‌خوانیم و برمی‌گردیم گفت‌وگو و مناظره را ادامه می‌دهیم. امام (علیه السلام) همین کار را هم انجام دادند. امام رفتند نماز خواندند و برگشتند و مناظره را ادامه دادند و عمران صابی شیعه شد، شیعه‌ی درجه‌ یک، شیعه‌ای که مبلّغ تشیع شد که حتی امام رضا (علیه السلام) او را تشویق می‌کرد در مسئله تبلیغ تشیع. 

این سیره امام هشتمِ من و شماست نسبت به نماز اول وقت.

علامه قاضی، استاد آیت‌الله بهجت و استاد علامه طباطبایی، صاحب تفسیر المیزان فرمودند: شما نمازهایتان را اول وقت بخوانید، اگر به مقامات عالیه نرسیدید، مرا لعن کنید. 

این برگرفته از سیره‌ی امام رضا می‌باشد. امام هشتم ما نماز اول وقت را فدا نکرد حتی برای مسئله هدایت یک انسان به تشیع، که مهم‌ترین مسائل است.

حجت الاسلام جعفری