ابتدای سال 97 سه روز قبل از عید تصادفی کردم که در آن تصادف همسربنده از 18 ناحیه دچار شکستگی شد و دختر هفت ساله بنده نیز به کما رفت و دچار ضربه مغزی گردید و در این سانحه کلیه، کبد و طحال بچه آسیب دید و تمام دنده ها دچار شکستگی شده بود و پزشک نیز اظهار کرد که این بچه زنده نمی ماند.

یکی از مسئولان طرح هجرت، به من پیشنهاد کرد، چون آن زمان با شب لیلة الرغائب مصادف شده بود، نماز لیلة الرغائب را بخوانم و به خدا اظهار کن که "خدایا من هیچ  سرمایه ای در زندگی ندارم، غیر از آن زمانی که تبلیغ کردم و روضه خوان اهل بیت (ع) تو بوده ام و تمام سرمایه زندگی من تنها تبلیغ و روضه خوانی بوده و به خدا اظهار کن که من این سرمایه را به تو می بخشم و تو نیز این بچه را به مادر او ببخش".

من این دو جمله را به خدا اظهار کردم و به فاصله 10 دقیقه که بازگشتم، بالای سر بچه رفتم این جمله را بیان کردم و مقداری از تربت را که در دست داشتم، روی سر او ریختم، دیدم اتفاقی نیفتاد، پیش خود گفتم حتما خدا فعالیت ما را  نخریده است.

در حین این که از ای سی یو می رفتم، به یاد آوردم که تربت را روی سینه بریزم، مقداری از تربت را روی سینه بچه ریختم، همین که تربت روی سینه ریخته شد، خدا را گواه می گیرم، بچه یک نفس عمیق کشید و از روی تخت بلند شد.

من بچه را از دست رفته می دانستم و این امر را غیر از اعجاز چیز دیگری نمی دانم، بچه به هوش آمد و چشم ها را باز کرد و هوشیاری خود را به دست آورد و سه روز بعد به طور کامل از آی سی یو خارج شد.

حوزه