ارائه توسط ستاد اقامه نماز
بسم الله الرحمن الرحیم
می‌خواهیم بدانیم اصحاب ابی عبدالله(ع) چه انسان‌های والایی بودند؟ این استقامت حیرت‌انگیز، این اراده‌های آهنین، این امیدواری خالصانه و این روحیه بشاششان که تا وسط میدان جنگ هم - همانطور که روایت‌های تاریخی می‌گویند - می‌خندیدند، شاداب و سرزنده و امیدوار بودند و هیچ اثری از ناامیدی، خستگی و پژمردگی در آنها دیده نمی‌شد، از کجا نشأت می‌گرفت؟
راوی نقل می‌کند: "نیمه‌های شب عاشورا بود. به سمت خیمه‌های عمر سعد و لشکرش رفتم. دیدم صدای قهقهه و آواز و موسیقی‌های مختلف و انواع لهو و لعب به گوش می‌رسد - کارهایی که با مرام مسلمانی هیچ‌گونه سنخیتی نداشت. سپس به سمت خیمه‌های سیدالشهدا(ع) رفتم. صدایی شبیه لانه زنبور شنیدم؛ هرچه نزدیک‌تر شدم، صدای وزوز فعالیت زیاد زنبورها را تداعی می‌کرد. وقتی دقیق شدم، دیدم همه مشغول دعا و مناجات و گریه هستند!"
همان کسانی که در روز، در مقابل هر ظالم و زورگویی استوار می‌ایستند و ذره‌ای تزلزل نداشتند، در خلوت‌های شبانه‌شان در برابر خداوند به گریه و ناله و تضرع می‌پرداختند. می‌خواستند تکیه‌گاه محکمی برای خود بیابند و با گفتن "خدایا من هیچ‌چیز نیستم، هرچه هست تو هستی" به درگاه الهی پناه ببرند.
این عبادت خالصانه و نماز با حضور قلب را به وضوح در زندگی سیدالشهدا(ع) - که الگوی کامل اصحابشان بودند - می‌توان مشاهده کرد. این اصحاب وفادار با تبعیت از مولای خود، در مقابل اهریمن‌های زمان خویش ایستادند.
اگر ما هم امروز می‌خواهیم در برابر اهریمن‌های پیرامونمان بایستیم، چاره‌ای نداریم جز اینکه به نماز و اتصال با خداوند متوسل شویم. ان‌شاءالله خداوند یار و یاورمان باشد.
حجت الاسلام باقریان
