به نظر امام خمينی ، آنچه در اطراف ما ديده يا صداهايي كه شنيده مي‌شود، هر يك ممكن است منشأ افكاري باشد كه ، خيال را به دنبال خود آورد، به گونه‌اي كه همچون داستاني پيوسته، فكر و دل نمازگزار را از نماز جدا كند. (آداب الصلاة، ص43)

 نقل شده كه مؤمني‌شنيده بود در حديث وارد شده هركه دو ركعت نمازش قبول شود، عذاب نمي‌گردد. با خود گفت: به مسجد كوفه روم و دو ركعت نماز با حضور قلب بخوانم. 

 مي‌گويد: هنگام نماز به خاطرم گذشت كه مسجدكوفه مناره ندارد، اگر كسي بخواهد براي آن مناره بسازد از كجا سنگ و گچ تهيه كند و به فكرم رسيد كه از فلان محل مي‌شود آنها را تهيه كرد. پس از آن حساب كردم در مدت چند روز مي‌شود مناره را تمام كرد و بالاي مناره را چگونه بسازند، بهتراست. 

 در همين افكار بودم كه دو ركعت نمازم تمام شد و كار ساختن مناره هم پايان يافت. فهميدم به مسجدكوفه آمدم براي ساختن مناره، نه براي‌دو ركعت نماز با حضور قلب. (پند تاريخ، ج5، ص221)

 آداب نماز ؛ محمد مهدی حائری پور ؛ ص 62.