اگر قرآن در آغاز بزرگ ترين سوره ي خود (بقره) مي فرمايد: الَّذينَ يُؤْمِنُونَ بِالْغَيْبِ وَ يُقيمُونَ الصَّلاةَ[1] و همچنين در کوچک ترين سوره ي خود (کوثر) از نماز سخن به ميان مي آورد، امام حسين عليه السلام آن را اقامه مي نمايد. اَشهد انّک قد اقمت الصلوة
اگر قرآن مي فرمايد: َ وَ ارْكَعُوا مَعَ الرَّاكِعينَ [2]، امام حسين عليه السلام نماز را با جماعت آن هم در برابر صفوف دشمن برگزار مي کند.
اگر قرآن نحوه ي اقامه نماز در ميدان جنگ را به پيامبر صلّي اللّه عليه و آله آموزش مي دهد؛ وَ إِذا كُنْتَ فِيهِمْ فَأَقَمْتَ لَهُمُ الصَّلاةَ فَلْتَقُمْ طائِفَةٌ مِنْهُمْ مَعَک...[3]، امام حسين عليه السلام در ميدان جنگ نماز را اقامه مي فرمايد.
اگر قرآن نماز را به عنوان يک منبع انرژي زاي غيبي معرّفي و مؤمنان را امر به استعانت از آن مي فرمايد: وَ اسْتَعينُوا بِالصَّبْرِ وَ الصَّلاةِ[4] و الصلوۀ، امام حسين عليه السلام نيز در بحبوحه ي جنگ و مشکلات آن، از نماز استعانت مي جويد.
اگر قرآن اقامه ي نماز را در اوّل وقت سفارش مي فرمايد؛ أَقِمِ الصَّلاةَ لِدُلُوكِ الشَّمْسِ[5]، امام حسين عليه السلام نماز ظهر عاشورا را در اوّل وقت اقامه فرمودند.
اگر حضرت عيساي مسيح عليه السلام تا زماني که نفس دارند، مأمور به اقامه نماز شده اند؛ ُ وَ أَوْصاني بِالصَّلاةِ وَ الزَّكاةِ ما دُمْتُ حَيًّا[6] ، امام حسين عليه السلام نيز تا آخرين لحظه همراه نماز است.
اگر قرآن از کساني که تجارت آنها را از نماز غافل نمي سازد، ستايش مي کند؛ رِجالٌ لا تُلْهيهِمْ تِجارَةٌ وَ لا بَيْعٌ عَنْ ذِكْرِ اللَّهِ وَ إِقامِ الصَّلاةِ..... [7]، راجع به امام حسين عليه السلام چه بايد گفت که حتّي حفظ جان هم او را از نماز غافل نساخت.
