ارائه توسط ستاد اقامه نماز
در این ماه محرم، ماه عزای اباعبدالله (ع)، هر کجا نام حسین (ع) باشد، هر کجا خیمه‌های عشق برپا شود و پرچم امام حسین (ع) در اهتزاز باشد، شما عاشقانه به سویش می‌شتابید تا زیر بیرق اباعبدالله الحسین (ع) سینه‌زنی کنید.
چه زیباست که همان‌گونه که با تمام وجود، پای پرچم سیدالشهدا (ع) جانفشانی می‌کنیم، پای اصول و مرام امام حسین (ع) نیز استوار بمانیم. اباعبدالله (ع) در روز عاشورا، در اوج جنگ و درگیری با دشمنان سنگدل، در بحبوحه نبرد، وقتی وقت اذان ظهر فرا رسید، اعلام آتش‌بس یک‌طرفه کرد و فرمود: *«به ما مهلت دهید تا دو رکعت نماز بخوانیم.»*
اگرچه دشمنان ابتدا مخالفت کردند، اما سرانجام تسلیم شدند. امام (ع) برای خواندن این نماز، دو تن از بهترین یارانش را سپر بلای تیرهای دشمن قرار داد. این نماز با سه ویژگی خوانده شد:
۱. اول وقت
۲. به جماعت
۳. در میدان جنگ و در برابر چشم دشمن
حضرت با این عمل به ما می‌فهماند که نماز تا چه اندازه اهمیت دارد؛ آن‌قدر که حاضر شد دو یار وفادارش را سپر تیرهای دشمن کند تا نمازش به‌خاطر نیفتد. این دو بزرگوار نه برای جنگ، که تنها برای حفاظت از نماز امام (ع) جان دادند.
حال بیایید از خود بپرسیم: ما چه چیزی را فدای نماز می‌کنیم؟ متأسفانه گاه چنان در زندگی روزمره غرق می‌شویم که نماز را به کوچک‌ترین بهانه‌ها به تأخیر می‌اندازیم یا سبک می‌شماریم. شرم بر ما که اماممان را این‌گونه الگو قرار داده‌ایم!
بیایید در این ایام، بیش‌ازپیش به مرام و منش امام حسین (ع) بیندیشیم و سعی کنیم در عمل به آن حضرت نزدیک‌تر شویم. همان‌گونه که در عزاداری‌هایمان حضور پررنگ داریم، در عمل به دستورات الهی و ارزش‌های حسینی نیز کوشا باشیم.
ان‌شاءالله که این عشق و ارادت، مورد قبول حضرت حق و مولایمان اباعبدالله الحسین (ع) قرار گیرد.
السلام علیکم و رحمه الله و برکاته
حجت الاسلام قافی
