ارائه توسط ستاد اقامه نماز
بوشهر، مهرماه 1390
بسم الله الرّحمن الرّحيم
انسان، به سرشت و طبیعت خود، مشتاق و نیازمندِ نیایش و خشوع در برابر خداوند است كه آفرینندة همة نیكی‌‌‌ها و زیبایی‌‌‌هاست، و نماز، برآورندة این نیاز است. ادیان الهی با تشریع نماز، كام تشنة فطرت انسان را سیراب می‌‌‌كند و او را از سرگشتگی و گمراهی در فرونشاندن این عطش طبیعی نجات می‌‌‌بخشند. تكرار نماز در هر روز و شب، فرصت و نعمتی است كه آدمی را از غرقه شدن در غفلت می‌‌‌رهاند؛ به او مجال حضور دل‌آگاهانه در برابر خدا می‌‌‌بخشد؛ جان او را صیقل می‌‌‌دهد و گوهر باطن او را درخشان می سازد.
ذِكر و نماز و نیایش آنگاه كه با سامان زندگی اجتماعی درهم می‌‌‌آمیزد معجزة اسلام را در آرایش منظومة احكام عبادیِ آن آشكار می‌‌‌سازد. مسجد، مظهری از این درهم‌آمیختگی است. نماز در مسجد و با جماعت مؤمنان، همگانی نشستن بر گِردِ سفرة میهمانی خداوند است، و این خود، بارشِ رحمت الهی را انبوه‌‌‌تر و دلن‌شین‌‌‌تر می‌‌‌سازد.
به بركت نماز، فضای مسجد نورانی و عطرآگین می‌‌‌گردد و سخن حق و آموزش دین و اخلاق و سیاست در آن بیش از هر جای دیگر بر دل و جان می‌‌‌نشیند و به زندگی فرد و جامعه، سمت و سوی خدایی می‌‌‌دهد.
مسجد را با این نگاه باید نگریست. روح مسجد، كالبد زندگی را پرنشاط و پرانگیزه می‌‌‌سازد. در هر جا سامان زندگی است، مسجد، مركز و كانون اصلی است. در بنای شهر و روستا، در مدرسه و دانشگاه، در مراكز جمعیتی از بازارهای كسب و كار تا فرودگاه‌‌‌ها و جاده‌‌‌ها و پایانه‌‌‌های سفری و تا آسایشگاه‌ها و بیمارستان‌‌‌ها و بوستان‌‌‌ها و گردشگاه‌‌‌ها، در همه و همه باید مسجد را همچون قطب و محور بنا نهاد. مسجد در همه‌جا باید پاكیزه، زیبا و آرام‌بخش باشد. مدیریت محتوایی و معنویِ مسجد كه بر دوش روحانی مسجد است باید خردمندانه و مسئولانه، و حتی عاشقانه باشد. حوزه‌‌‌های علمیه برای آماده‌‌‌سازی روحانیونی در این طراز، وظیفه‌‌‌ای ذاتی و طبیعی دارند.
اگر مسجد، كیفیت شایستة خود را بیابد، هزینه‌‌‌های مادی و معنوی بسیاری از دوش جامعه و مردم و مسئولان برداشته خواهد داشت.
به امید آن روز، و با سلام بر حضرت بقیة‌الله ـ ارواحنا فداه.
والسلام علیكم و رحمة‌الله
سیدعلی خامنه‌‌‌ای
19 مهر 1390
