با بررسی ریشه شناختی واژه ی نماز در ایران وتاریخ کاربرد آن می توان به اهمیت این فریضه به عنوان فعلی عبادی درمیان ایرانیان پی برد .
این فعل در اوستا ازصورت ماده اسمی مذکور در وجوه مختلف ساخته شده است
در زبان های ایرانی میانه شرقی وغربی واژه ی نماز در متون به جا مانده از این دوران به کار رفته است واژه ی نماز دراین متون گاه نشانگر ادای احترام فرودستان به مقامات فرادستی وگاه به عنوان فعلی عبادی بیانگر رکوع وخضوع بندگی در برابر پروردگار بوده است
ادامه ی مقاله رادر پیوست دریافت نمایید
مولف: فریبا شریفیان