قنوت، دست شستن از غير حق و اقبال تامّ به عزّ ربوبيّت و دست خالي و درخواست به جانب غنيّ مطلق دراز نمودن است. بدین­ سان، در این حال به یاد خدا نبودن، کمال نقصان و خسران است! رسول رحمت6 می­فرمایند: "بنده­اي دست به­جانب خداي عزيز و غالب نبرد، مگر اينكه خداوند حيا مي‌كند آن دست را خالي و پوچ برگرداند.^[1] ازاين­رو از فضل خويش، آنچه بخواهد، در آن دست قرار مي‌دهد".

آداب

مستحب است دست‌ها را برای قنوت بالا بگيرد، به­گونه‌ای كه كف دست‌ها مقابل آسمان و رو­­به­روی صورتش باشد و انگشتان ـ به­جز ابهام ـ را به هم بچسباند و هر دو كف دست‌ را متصل به هم قرار دهد و نگاهش هنگام قنوت، به كف دست­هايش باشد. یعنی توجه به فقر و بی‌چیزی خود کرده و امیدش فقط به لطف و کرم خدا باشد، پس هر چه قنوت طولانی باشد، ادب آن بهتر رعایت شده است.^[2]

در نماز جماعت، امام قنوت را بلند و مأموم آن را آهسته بخواند. در نماز فرادا نیز بلند خواندن آن مستحب است.

همچنین بهتر است پيش از آغاز دعای قنوت و پس از آن، صلوات بفرستد؛ زيرا از رحمت خدا دور است كه دعای اول و آخر را قبول كند و درخواست وسط (ديگر حاجت‌های نمازگزار) را رد نمايد.

در وقت تکبیر، دستها را تا نزدیک گوش بالا بردن.

در وقت قنوت، دست‌ها را مقابل صورت و رو به آسمان قرار دادن.

همچنین مکروه است، بعد از قنوت، کف دو دست را بر صورت بکشد.[3]

پیام‌ها

ـ دستمان در زندگی فقط به‌سوی خداوند باشد و فقط حاجاتمان را از او بخواهیم.

ـ انسان پیوسته به راز و نیاز با خدا احتیاج دارد.