نیّت عبارت است از قصد انجام کار ( مانند نماز ) و در آن تقرّب به خدای متعال و امتثال امر معتبر است . 
در نیّت اخلاص (خالص بودن آن از هدفهای غیر خدایی ) معتبر است ، بنابراین هرگاه از نیت اخلاص برگرددو یا  چیزی که با اخلاص ، منافات دارد ، ضمیمۀ نیّت شود، ( عمل نماز ) باطل می شود ، مخصوصا ً ریا ،که در هر حال باطل کننده است، چه در ابتدای عمل باشد یا در أثنای آن ، در واجبات باشد یا در مستحبات ، همچنین است اگر ریا در اوصاف ( و عناوینی ) باشد که با عمل یکی است ، مانند در مسجد یا به جماعت بودن نمازو مانندآن ،  و ریای بعد از عمل ، حرام است اگر چه باطل کننده عمل نیست . 
در چند مورد می تواند نیّت خود را از نمازی به نماز دیگر عدول دهد . از آن جمله در دو نمازی که بین آنها ترتیب هست مثل نماز ظهر و عصر و مغرب و عشا ، وقتی سهوا ً یا از روی فراموشی قبل از خواندن نماز اول ( ظهر یا مغرب ) وارد نماز دوم ( عصر یا عشاء) شود، که اگر در أثنا یادش بیاید و از محلّ عدول نگذشته باشد ، باید به نماز اوّل عدول نماید. 
و از آن جمله : در صورتی که شروع به نماز وقت حاضر ( أداء ) کند، و در أثنا یادش بیاید که نماز قضایی به گردنش هست . 
و از آن جمله عدول نماز واجب به نماز مستحبی، و این عدول در دو مورد جایز است :
اول : در مورد ظهر روز جمعه برای کسی که قرائت سوره جمعه را فراموش کند، و سوره دیگری را بخواند . 
دوّم : در جایی که شخص مشغول نماز واجب باشد، و نماز جماعت برپا شود و بترسد که اگر نمازش را تمام کند به جماعت نرسد . 

نگارنده: سید علی حسینی

اصل این پایان نامه در کتابخانه مرکز تخصصی نماز موجود است.