مرحوم آیت الله احمدی میانجی در یکی از دروس اخلاقی خود می فرمود:یکی از علمای بزرگ قم رضوان الله تعالی علیه می فرمود: من در کودکی خیلی علاقه به بازی داشتم پدر هم نداشتم درس هم نمی خواندم, اما وصی پدرم یک معلم برای ما تهیه کرد که بیاید منزل به ما درس بگوید,او می آمد و درس می­گفت ولی من همچنان اشتغال به بازی داشتم و هیچ علاقه ای به درس نشان نمیدادم.

استاد یک روز توبیخم کرد

 و گفت: مرا مسخره کرده اید یا خودتان را؟ چرا درس نمیخوانی؟­تا سیوطی را خوانده بودم ولی هیچ استفاده نبرده بودم.

روزی از شهر بیرون رفتم بر فراز یک بلندی­(بالای تپه­ای)­دو رکعت نماز خواندم و بعد از نماز به خدا گفتم:

­خدایا یا به من حال درس خواندن بده یا این ملامت را از سر من بردار,­من تحمل شنیدن ملامت را ندارم,

گفت:­بعد از آن این دعا از آن مکان برگشتم,­ تصمیم گرفتم سیوطی را با حاشیه ابوطالب بفهمم, چون سیوطی را نفهمیده بودم.

از همان شب شروع کردم به درس خواندن و نوشتن و خلاصه عشقی پیدا کردم برای کاری که عشق نداشتم,­تا آخر یک وجود با برکتی شد

آری این است نماز و قدرت معنوی آن