شعر؛ اشکهاي شفاف

با بلنداي قامتي چون سرو

غرق در گفتگو و راز و نياز

مادرم را هميشه مي‏ديدم

ايستاده کنار ما به نماز

او هماره ز عشق و مهرخدا

قصّه هايي لطيف و زيبا داشت

توي باغ بلور احساسم

سخنش عطر خوب گل ها داشت

چادر سبز رنگ گلدارش

باغ بازي و شادي ما بود

روي گلهاي سرخ چادر او

طرح و نقش بهشت پيدا بود

او خدا را به ما نشان مي‏داد

بر درازاي کهکشان سپيد

روي امواج پر تلاطم آب

بر رگ برگهاي نازک بيد

چون طنين نواي شاد اذان

در سکوت فضا روان مي‏شد

از سرود خوش خدا سرمست

با تمام وجود جان مي‏شد

بارها ديدم آن لبان قشنگ

با خدا، در نماز مي‏خندند

وان رخ و گونه، مثل صبح بهار

وقت راز و نياز مي‏خندند

گاهي از باده خدا مدهوش

عاشق و بيقرار و دلداده

مي‏چکيد اشکهاي شفّافش

روي متن سپيد سجّاده

گر چه مادر جدا ز خويش، ولي

در دلش آرزو فراوان بود

بنشسته کنار جاده ي نور

بهر رفتن بسي شتابان بود

رفت و امروز در شيار دلم

جاي پاي تقّدسش پيداست

در فضاي سپيد خاطر من

آنچه از او به جاي مانده، خداست