شعر؛ الهـی بده، شور و حال و هوایی
الهـی بده، شور و حال و هوایی دل دردمندی و سوز و نوایی نماز شبی، عاشقانه خضوعی ز بارانِ رحـمت، وضـویی، صـفایی سجودی به سجّاده سبز طاعت رکوعی به درگاهِ بی‌منتهایی نمازی به هر رکعتش شوق و شـوری نمازی به هر سجده‌اش التجایی نمازی ز اخلاص و اندوهِ غربت به غربتگهِ خاک، بـانگِ رسایی نمازی به مـعنی، ب ...
الهـی بده، شور و حال و هوایی
دل دردمندی و سوز و نوایی
نماز شبی، عاشقانه خضوعی
ز بارانِ رحـمت، وضـویی، صـفایی
سجودی به سجّاده سبز طاعت
رکوعی به درگاهِ بی‌منتهایی
نمازی به هر رکعتش شوق و شـوری
نمازی به هر سجده‌اش التجایی
نمازی ز اخلاص و اندوهِ غربت
به غربتگهِ خاک، بـانگِ رسایی
نمازی به مـعنی، بـسی بی‌کرانه
نمازی چو پرواز بی‌انتهایی
نمازی و راز و نیازی به خلوت
در آرامشی، گوشه‌ای، انزوایی
نمازی چنان آتش سینه‌سوزی
نمازی در آن بینش و روشنایی
نمازی گواهِ دل دردمندی
طنینی، ز ژرفایِ باطن، ندایی
نمازی به نوری که روشن کـند دل
به هر ظلمتی، پرتوِ رهنمایی
نمازی چو پرواز خیلِ شهیدان
به دشتِ پر از لاله کربلایی
نمازی علی‌وار، از خویش کندن
رسیدن به معراجِ روح و، رهایی
نمازی که روید گُلِ حمد بر لب
شکوفد به دل غنچه آشنایی
نـمازی شـکسته‌دلانِ خداجو
نمازی نه ظاهرْ نماز و ریایی
نماز ز سرچشمه جان عارف
چو مفتاح ارواح و، مشکل‌گشایی
نمازی چو مشکوة جان پریشی
همه روشنایی و ظلمت زدایی
همان شبچراغ شب افروزِ عابد
همان آسمانی کـلام خـدایی
نمازی همان با وضوی یقینی
نمازی و با جذبه پارسایی
خدایا عروس جهان را به هر کس
تواش می‌نمایی و می‌آزمایی
نگون سازی از تخت دیو درون را
که زیبد بر او درد و داغ و جُدایی
خدایا عـطا کـن نمازی که باشد
منزّه ز خودبینی و خودنمایی
خدایا عطا کن به لطف و به احسان
به ما شرح صدری و کشف غطایی
خدایا بیاموز عشق حقیقت
بده علم و ایمان و حالِ دعایی
نـمازت حـقیقی اسـت آنگه نه لفظی
گر از شـرّ شـیطان، بـرآیی برآیی
