آیت الله مصباح یزدی:
برخی افراد وقتی در مقام تکامل برمی آیند، دنبال سیر و سلوک و ترقّیات معنوی، شهر به شهر دنبال کسی می گردند که چیز مکتومی یا سرّ مگویی به آن ها یاد بدهد. اگر چیزی مهم تر از نماز بود، خدا بخل می کرد؟ خدایی که قرآن را «رحمة للعالمین» قرار داده، عزیزترین بندگانش را برای آنکه بهترین راه هدایت را به ما نشان دهد، فرستاده، ممکن است چیزی را نگفته باشد تا کسی در جای مکتومی، مرموزی آن را ادا کند؟! یا اینکه باید باور کنیم اگر چیزی بهتر از نماز بود قرآن بیشتر بر آن تأکید می کرد؟ انبیا و اولیا و امیرالمؤمنین علیهم السلام بیشتر به آن اهمیت می دادند؟ چرا حضرت علی علیه السلام شبانه روز سعی می کرد هزار رکعت نماز بخواند؟ طبعا این کار یک تکرار بود. همین نماز دو رکعتی هم که ما می خوانیم خیلی هایش تکراری است؛ الفاظش تکراری است، رفتارش تکراری است؛ هزار بار که تکرار شود، تکرار اندر تکرار است. پس چرا امیرالمؤمنین علیه السلام این همه عنایت داشت که این نمازش ترک نشود؟ حتی در حال حرکت، راه رفتن، شخم زدن و آب کشیدن هم نوافلش را می خواند، قرائت قرآن می کرد.
در نمازهای مستحبی، شرایطی که برای نمازهای واجب لازمند شرط نیستند، حتی رو به قبله بودن. بنابراین، آدم می تواند در حال راه رفتن نماز بخواند، رویش را هم از قبله بگرداند. شاید هزار رکعت نمازی که شبانه روز امیرالمؤمنین علیه السلام می خواند، در این حالات بود. من بسیاری از علما و بزرگان را دیده ام که در حال راه رفتن نماز می خواندند، بخصوص در گذشته که ماشین نبود.
گاهی من در خدمت بعضی از استادان از جایی به جایی می رفتیم، متوجه می شدم که در بین راه مشغول نافله هستند. خداوند درجات مرحوم علّامه طباطبائی رحمه الله را عالی تر کند؛ گاهی شب های پنج شنبه و جمعه جلسه ای بود که برای راهنمایی به خدمتشان می رفتیم، گاهی برای رفتن به محل جلسه، متوجه می شدم ایشان در راه مشغول نمازند. بزرگان دیگری هم از جمله مرحوم آقای شیخ غلامرضا فقیه خراسانی رحمه الله در مسیرش از منزل به مسجد یا وقت های دیگر مشغول نماز خواندن بودند.
ما ارزش نماز را درک نکرده ایم، وگرنه چیزی بهتر از نماز نمی تواند انسان را به خدا نزدیک کند. اشکالی که هست برای این است که نماز ما نماز نیست. اگر نماز شد، آن وقت خواهیم دید چه برکات و آثاری، هم در زندگی دنیایمان دارد و هم چه تأثیراتی در ترقّیات معنوی دارد. رزقنااللّه و ایّاکم. ان شاء الله.
برخی افراد وقتی در مقام تکامل برمی آیند، دنبال سیر و سلوک و ترقّیات معنوی، شهر به شهر دنبال کسی می گردند که چیز مکتومی یا سرّ مگویی به آن ها یاد بدهد. اگر چیزی مهم تر از نماز بود، خدا بخل می کرد؟ خدایی که قرآن را «رحمة للعالمین» قرار داده، عزیزترین بندگانش را برای آنکه بهترین راه هدایت را به ما نشان دهد، فرستاده، ممکن است چیزی را نگفته باشد تا کسی در جای مکتومی، مرموزی آن را ادا کند؟! یا اینکه باید باور کنیم اگر چیزی بهتر از نماز بود قرآن بیشتر بر آن تأکید می کرد؟ انبیا و اولیا و امیرالمؤمنین علیهم السلام بیشتر به آن اهمیت می دادند؟ چرا حضرت علی علیه السلام شبانه روز سعی می کرد هزار رکعت نماز بخواند؟ طبعا این کار یک تکرار بود. همین نماز دو رکعتی هم که ما می خوانیم خیلی هایش تکراری است؛ الفاظش تکراری است، رفتارش تکراری است؛ هزار بار که تکرار شود، تکرار اندر تکرار است. پس چرا امیرالمؤمنین علیه السلام این همه عنایت داشت که این نمازش ترک نشود؟ حتی در حال حرکت، راه رفتن، شخم زدن و آب کشیدن هم نوافلش را می خواند، قرائت قرآن می کرد.
در نمازهای مستحبی، شرایطی که برای نمازهای واجب لازمند شرط نیستند، حتی رو به قبله بودن. بنابراین، آدم می تواند در حال راه رفتن نماز بخواند، رویش را هم از قبله بگرداند. شاید هزار رکعت نمازی که شبانه روز امیرالمؤمنین علیه السلام می خواند، در این حالات بود. من بسیاری از علما و بزرگان را دیده ام که در حال راه رفتن نماز می خواندند، بخصوص در گذشته که ماشین نبود.
گاهی من در خدمت بعضی از استادان از جایی به جایی می رفتیم، متوجه می شدم که در بین راه مشغول نافله هستند. خداوند درجات مرحوم علّامه طباطبائی رحمه الله را عالی تر کند؛ گاهی شب های پنج شنبه و جمعه جلسه ای بود که برای راهنمایی به خدمتشان می رفتیم، گاهی برای رفتن به محل جلسه، متوجه می شدم ایشان در راه مشغول نمازند. بزرگان دیگری هم از جمله مرحوم آقای شیخ غلامرضا فقیه خراسانی رحمه الله در مسیرش از منزل به مسجد یا وقت های دیگر مشغول نماز خواندن بودند.
ما ارزش نماز را درک نکرده ایم، وگرنه چیزی بهتر از نماز نمی تواند انسان را به خدا نزدیک کند. اشکالی که هست برای این است که نماز ما نماز نیست. اگر نماز شد، آن وقت خواهیم دید چه برکات و آثاری، هم در زندگی دنیایمان دارد و هم چه تأثیراتی در ترقّیات معنوی دارد. رزقنااللّه و ایّاکم. ان شاء الله.
