آن زمان که امام در زندان «صالح بن وصیف» زندانی بود، عده ای از بنی عباس پیش زندانبان آمدند و گفتند:

از جهت آب و غذا و استراحت، او را در تنگنا قرار بده!

صالح گفت: من با او چه کنم؟ دو نفر از بدترین و خطرناک ترین مأموران خود را بر آن امام گماشته ام: یکی به نام «علی بن یارمِش» و دیگری به نام «اقتاش»؛ اما آن دو نفر بر اثر معاشرت با حضرت دگرگون شده و اهل نماز و عبادت و روزه گشته و به مرحله ای عظیم رسیده اند. بعد زندانبان، آن دو نفر را فرا خواند و گفت: وای بر شما! در مورد این مرد چه رفتاری در پیش گرفته اید؟

گفتند: ما چه بگوییم در مورد کسی که روزها در حال روزه و تمام شب را به نماز و عبادت مشغول است و با کسی تکلّم نمی کند و به غیر از نماز و عبادت سخن نمی گوید؟(1)

نماز خواندن حضرت به گونه ای بود که دشمن از آن تعریف می کرد. وقتی در زندانِ علی بن حزین بود، معتمد دائم خبر آن جناب را از او می پرسید.

زندانبان می گفت: او روزها روزه می گیرد و تمام شب را مشغول نماز و عبادت است.(2)

1 . بحارالانوار، ج 50، صص 308

2 . همان، صص 304 و 308 و 314.

منبع : حوزه 

این مطلب را به اشتراک بگذارید :