مقدمه: اين تحقيق با هدف تعيين رابطه بين اهميت دادن به نماز با جهت گيري مذهبي و سلامت روان در كاركنان دانشگاه و افراد غير شاغل در دانشگاه انجام شده است.
روش: جامعه آماري اين تحقيق كاركنان دانشگاه و افراد عادي غير شاغل در دانشگاه بود. 300 نفر (150 نفر از كاركنان دانشگاه و 150 نفر از افرادي كه در دانشگاه شاغل نبودند) به صورت فردي و در دسترس انتخاب و پرسشنامه هاي جهت گيري مذهبي آلپورت و سلامت عمومي گلدبرگ را تكميل كردند. داده هاي بدست آمده با استفاده از روشهاي آماري خي دو و آزمون t مورد تجزيه و تحليل قرار گرفت.
نتايج: مقايسه نتايج بدست آمده بين نمونه مورد بررسي در كاركنان دانشگاه و افراد خارج از دانشگاه در رابطه با اهميت دادن به خواندن نماز، بيانگر وجود تفاوت معنادار (P<0.01) بين آنها است. بعلاوه جهت گيري مذهبي در كاركنان دانشگاه بيشتر دروني ولي در افراد خارج از دانشگاه، بيشتر بيروني است. همچنين در كاركنان دانشگاه، نشانه هاي جسماني، اضطراب و بيخوابي، نارسايي در عملكرد اجتماعي و افسردگي كمتر و سلامت رواني بطور كلي بهتر از افراد خارج از دانشگاه است.
نتيجه گيري: با توجه به نقش نماز و جهت گيري مذهبي در سلامت روان، بنظر مي رسد مسوولين فرهنگي جامعه، به ويژه مسوولين فرهنگي دانشگاه، بايد به آن توجه ويژه نمايند و برنامه هاي خاصي در اين راستا پيش بيني كنند.